..::Don't you love her madly?::..
| Δευτέρα, Απριλίου 30, 2007 |
| Σημειώσεις πριχού να γίνουνε στιχάκι |
Δώσε κι εμένα ρε.. δώσε μια αργία. Να αναπνεύσω σε ένα κενό χρόνο. Και χωρίς να πρήζεται ο φάρυγγας και χωρίς να διογκώνεται ο νους. Να μη φοράω (εσώ- εξώ)ρουχα. Να σκληρύνουν μου τα πέλματα, να αλαφρύνει μου το σακίδιο. Κι εκείνα τα σημάδια που ‘χω στο μπράτσο ψηλά να γίνουν ένα με τις φακίδες που ξεπροβάλλουν σιγά σιγά όσο αψηλώνει ο ήλιος και κοντοζυγώνει ο καλόκαιρος.
Είναι απεργία μου λέγανε από παλιά οι ίδιοι που μετά δεν μου λέγανε τίποτα.
Και σε ρωτάω ψυχή μου, από πού να απεργήσω τώρα;
Άμα σε δω, θα σε δώσω εκείνο το κόκκινο λουλούδι
Εκείνο που λίγο ακόμα και θα κάνω το, τραγούδι! |
posted by sorry_girl @ 2:36 μ.μ.  |
|
|
|
| Παρασκευή, Απριλίου 27, 2007 |
| Θραύσματα |
Όταν γυρνάω στα σκοτάδια σου. Εκεί λίγο πριν το χώρισμα του αφαλού σου. Θυμάμαι όλα τα στενά που διέσχισα με μυαλό παλαβωμένο. Τρέξιμο και ιδρώτας ζεστός να παγώνει στους κροτάφους. Να προλάβω, να σε προλάβω. Με βρίσκω ξανά στην πιο έρημη γωνιά. Καλύπτω τη μέση μου με ένα κόκκινο πανί, ποτισμένο στις πιο αθώες σου εκκρίσεις. Πως μπορώ να σταματήσω την σειρά των εικόνων, που όσο με θυμάμαι τρέχει σαν τις αράδες του Εγγονόπουλου, τα χρώματα του Ίψεν, τη βία της Κέιν. Θέλω να σε τυλίξω, σαν αλυσίδα να κλείσω τα πόδια γύρω σου και μετά να τρέξω ξανά, όχι δεν θα κοιμηθώ, ούτε ένα τσιγάρο δεν θα σου χαρίσω. Με δοκίμασες, με γεύτηκες κι αυτή η πίκρα θα μείνει σ’ εκείνα τα βαθιά χωρίσματα, πίσω από τα γόνατά σου. Τα σχεδόν δυο μέτρα σου παραμένουν καψαλισμένα άραγε; Δεν ήξερες, καμώνεσαι πως δεν κατάλαβες, σου φταίγαν τα μέτρα καταστολής και αντισύλληψης και μια ζαλάδα που έχω χρόνια να την νιώσω, αγέννητό μου αγόρι επιλέγω να σε αποβάλλω. Διαλέγω το πιο σκληρό σου δημιούργημα, το σπάω σε μικρά κομμάτια γυαλιού και γελάω με αίματα στα δόντια. Γραμμένος ο οργασμός σου και ως εκ τούτου καταδικασμένος στην αφάνεια.
Ως ανύποπτος καθόμαν, ήρθαν όλα μι' αντάρα
οι ήρωές-μου κι οι στίχοι-μου — φιόρα-μου όλα πλατύφυλλα —,
κάθε μια της ζωής-μου ήταν — κει — στραβομάρα,
κάθε γκάφα-μου ή τύφ-λα...
- Βουίζει αυτό το φως μες στο κρανίο γεννά μια φλέβα πάνω στο μέτωπό σου και σπάει σε σταγόνες.
- Τρεις μεγάλες σταγόνες ή πέντε μικρές σχηματίζουν μια λίμνη σε μέγεθος αφαλού.Παίρνει τη μορφή της πρώτης στιγμής και τις καταπίνει.
Σκαρίμπας και Deuced |
| posted by sorry_girl @ 9:51 π.μ. |
|
|
|
| Πέμπτη, Απριλίου 26, 2007 |
| Σαββατιάτικα χοροτράγουδα |
Μια νύχτα θα'ρθει από μακριά, βρε αμάν αμάν
Ησύχασε ψυχούλα μου, κοιμήσου
αέρας Πεχλιβάνης
Θυμάσαι τον Βαρδάρη; Πιο ωραίος θα ναι τούτος μάτια μου!
να μην μπορείς να κοιμηθείς, βρε αμάν αμάν
Θα ‘μαστε ξάγρυπνοι όλη νύχτα και προς το ξημέρωμα θα σου τραγουδήσω
μόλις τον ανασάνεις
Έλα ‘σύχασε τώρα βγάλε με μια ανάσα όλα τα κακά
θα ’χει θυμάρι στα μαλλιά, βρε αμάν αμάν
Σαν τότε στο χωριό που κοιμόμασταν και πέρναγε το τραίνο και μας ξύπναγε και σε βρήκα την αυγή να μυρίζεις τα χόρτα πλάι στις γραμμές
κρανά για σκουλαρίκια
Θα πάρουμε ένα ζευγάρι να το χωρίσουμε στα δυο ε ψυχή μου;
και μες στο στόμα θα γυρνά, βρε αμάν αμάν
ρητορικά χαλίκια
Κι άμα θες θα σ’ αφήσω να μου πεις τις ρητορείες σου, αμέ!
Θα κατεβεί σαν άρχοντας, βρε αμάν αμάν
θα κατεβεί σαν λύκος
να πάρει χρώμα και ζωή, βρε αμάν αμάν
της μοναξιάς ο κήπος
τα μελισσάκια θα γυρνούν, βρε αμάν αμάν
γύρω απ' τις πολυθρόνες
και το νερό το κρύσταλλο, βρε αμάν αμάν
θα ρέει απ' τις οθόνες
Γράφαμε σαν να ‘μασταν ένα και λέγαμε για -τα χιόνια στην οθόνη-βιβλίο ανοιχτό-είναι το τελευταίο σου τσιγάρο-μετά σε παίρνω αγκαλιά-
Αέρα να ’σαι τιμωρός, βρε αμάν αμάν
Ψυχή μου εσύ, που μου σκιάχτηκες, όχι δεν είναι άγριος μωρέ
να ’σαι και παιχνιδιάρης
Είδες που στο ‘πα μωρέ, παιχνίδια κάνει
κι αν βαρεθεί η ψυχούλα μου, βρε αμάν αμάν
Τότε είναι που θα σου πω τις πιο ωραίες ιστορίες και θα σου παίξω απ’ έξω όποιο ρόλο θες
να ’ρθεις να μου την πάρεις
Θα πεθάνω για ή χωρίς εσένα;
για να κοιτάει από ψηλά, βρε αμάν αμάν
Θες να πάρεις την κιθάρα να ανέβουμε στο βουνό ξανά και να γελάμε που θα μας λένε ''να ’στε καλά παιδιά που μας διασκεδάσατε!''
του κόσμου τη Ραστώνη
Απλώνει την πόλη στα πόδια μας ρε μάτια μου κοίτα τι τυχεροί που θα΄μαστε!
να ξεχαστεί σαν των βουνών, βρε αμάν αμάν
το περσινό το χιόνι
Γράφαμε σαν να ‘μασταν ένα και λέγαμε για -τα χιόνια στην οθόνη-βιβλίο ανοιχτό-είναι το τελευταίο σου τσιγάρο-μετά σε παίρνω αγκαλιά-
Ψεύτη. |
| posted by sorry_girl @ 11:46 π.μ. |
|
|
|
| Τετάρτη, Απριλίου 25, 2007 |
| Συσπείρωση του ελατηρίου |
Έμαθα πως χάρηκες. Και με πιάσαν κάτι γέλια, μα κάτι γέλια.. Τι είναι πάλι αυτό; Η μεγαλοψυχία του ηττητή; Αλήθεια όσο και να μεγαλώνω τα υπόγεια κίνητρα των ανθρώπων δεν αλλάζουν. Και όλα τελικά καταλήγουν και ξεκινούν από μια συνουσία. Κορμιού ή μυαλού δεν έχει σημασία. Κι αφού είναι τόσο απλό ρε φίλε γιατί ζορίζεσαι; Γιατί να σου βγαίνουν όλες οι αναπηρίες;
Κι έλεγα, πόσο σκληρό είναι να αφορίζεις έναν άνθρωπο έτσι;
Όσο σκληρό είναι να αφορίζεις και τον χρόνο σου.
Ίσως γι’ αυτό είναι τόσο γεμάτη φράση το “ άντε γαμήσου”.
Γιατί ορίζεις προορισμό του άλλου την πρωταρχική αιτία. Την συνουσία. Επομένως η καύλα τι είναι; Το μέσο;
Εκτόνωσε τις καύλες σου λοιπόν, γιατί μας έχεις βιάσει την αισθητική ρε άνθρωπε. Ή μήπως θα έπρεπε να πω “ ανθρωπάκο;” Άσε με πρόλαβε ο Ράιχ. |
| posted by sorry_girl @ 12:38 μ.μ. |
|
|
|
| Τρίτη, Απριλίου 24, 2007 |
| Έγκλειστη Μπλανς |
“Ξεθωριάζω σιγανά από κόκκινο βαθύ. Τις πιο έντονες στρογγυλάδες απαλύνει ο χρόνος. Χρειάζομαι μια ζώνη. Είμαι νέα, είμαι ακόμα νέα, δεν το βλέπεις; Κανένας Στάνλευ δεν μπορεί να μου το πάρει. Ο πρώτος εραστής, εκείνος με τα γαλάζια μάτια το ΄ξερε. Τι κι αν ήταν πολύ νέος τότε; Αν ζούσε τώρα δεν θα ήμουνα πια μελαγχολική. Ούτε και δασκάλα θα ήμουνα πια. Θα είχα ένα καινούριο μπουντουάρ, φρέσκες πούδρες και αρώματα σε μικρά πανάκριβα μπουκάλια. Έπρεπε να του χαράξω το πρόσωπο τότε, έπρεπε. Όχι, όχι καλέ μου δεν θυμώνω, δεν το βλέπεις; Είμαι ήρεμη, σίγουρη και ακόμα σ’ αγαπάω. Τι κι αν τα μαλλιά μου απλώσαν σε ώμους πεσμένους; Όταν θα σ΄ανταμώσω, πιάσε με απ’το χέρι. Η καλύτερα πέρασέ το στη μέση μου. Μια ζώνη, μια ζώνη να σφίξω το κέντρο, να δείξω πόσο όμορφη ήμουνα. Τις καινούριες μου κάλτσες φέρτε μου. Οι γάμπες μου τις ζητάνε. Γιατί τον άφησα, γιατί; Εκείνο το ξυράφι έκοψε εμένα και όχι αυτόν. Αυτόν.. που ορθωνόταν με εκείνη την πλάτη μπροστά μου, αυτόν που με έριξε στο βρώμικο στρώμα του. Γιατί αφέθηκα; Τι σκοτεινό κομμάτι μου εκτονώθηκε μαζί του; Με εσένα καλέ μου δεν είχα βγάλει τέτοια φωνή, με εσένα δεν φοβόμουνα τα νύχια μου. Τα νύχια μου.. τα νύχια μου που τώρα μου κόψανε, μα πως αφαιρείς από μια γάτα το στολίδι της; Εδώ δεν μου δίνουν καν τα χρειαζούμενα. Ούτε λίγο κραγιόν δεν μπορώ να βάλω και ξέρεις καλή μου Στέλλα πόσο το έχω ανάγκη. Ονειροπολώ αγάπη μου.”
-Δεσποινίς Ντυμπουά είναι ώρα για τα χάπια σας. |
| posted by sorry_girl @ 10:34 π.μ. |
|
|
|
| Πέμπτη, Απριλίου 19, 2007 |
| Όνειρα ποτισμένα σε μισό μπουκάλι βότκα |
Άνοιξε την πόρτα του πρώτου δωματίου απέναντι από τη σκάλα του τρίτου και την είδε να ξαπλώνει στα βρώμικα σεντόνια. Το λευκό της δέρμα σαν να έφεγγε περαστικές χρωματικές δυσαρμονίες στο έρημο δωμάτιο. Κάθισε με την πλάτη στον τοίχο, ακριβώς απέναντί της. Έψαξε για τα τσιγάρα του ενώ τα δάχτυλά της ψάχναν το εσωτερικό των μηρών της. Περαστικές κόκκινες στάλες τρέχαν απ’ όλες τις οπές της. Την είδε, την παρακολούθησε. Να γλαρώνει βλέφαρα, να γέρνει κεφάλι στα αριστερά. Μια έντονη χαράδρα ανάμεσα στα φρύδια της. Άκουσε την φωνή της σκουριασμένη να χαράζει το σκοτάδι. Γρατζουνούσε τις κοιλάδες του αφαλού της, πέρναγε από τις άκρες των μαύρων σκιών της και έφτανε στα γένεια του. Δυο κρατήρες στις άκρες των χειλιών της. Και πίεζε και πίεζε. Χωρίς πόνο φανήκαν οι άκρες από δυο σίδερα χωρισμένα σε αρσενικό και θηλυκό. Γεννήθηκαν χωρίς υγρά. Δεν μπορούσε να σταματήσει να την κοιτάει. Δεν μπορούσε να σταματήσει να την πλησιάζει. Με τον νου στην αρχή, με τα πόδια του να σέρνονται μετά. Την είδε να ξεραίνεται και δεν το άντεξε. Με τη γλώσσα μάζευε τις στρογγυλάδες της. Παραβίαζε αυτό και μόνο το άνοιγμά της. Τα χέρια του αρπάζονταν απάνω της, άφηναν σημάδια που δεν ξεχώριζαν. Έμενε ακίνητη με το θυμάμαι να βγαίνει αργά αργά. Ούτε μια στιγμή δεν την άγγιξε αλλού. Ούτε μια στιγμή δεν έπαυε να ουρλιάζει πόσο ανάπηρο ήταν τούτο το ταίριασμα.
Παραπονιόταν η μέση, τα χέρια της, ένιωθε σπασμούς να φοβούνται να βγουν ανάμεσα απ’ τα πόδια της.
Την άφησε. Κρέμασε τα χέρια του στο πλάι. Δεν άνοιγε τα μάτια της. Του ξέφυγε ένα αχ. Άρχισε να αφαιρεί επενδύσεις. Στράφηκε και άνοιξε το παράθυρο. Ανάσανε βαθιά και βούτηξε στο πεζοδρόμιο. Σειρήνες, φωνές, φρεναρίσματα. Η κουρτίνα σάλευε στο ανοιχτό παράθυρο του τρίτου. Κάποιος περαστικός νόμισε πως είδε μια γυναίκα με αίματα στα χέρια. Όμως το δωμάτιο ήταν άδειο. Οι επενδύσεις του σχημάτιζαν ένα λόφο που κάπνιζε. |
| posted by sorry_girl @ 10:57 π.μ. |
|
|
|
| Τρίτη, Απριλίου 17, 2007 |
| Οργασμοί |
Ξέρεις πως είναι να αντικρύζεις τα πόδια του ανθρώπου που έγραψε για τα αλαλάζοντα λάμδα να χτυπάν το πάτωμα στο ρυθμό της Ευδοκίας;
Να σε κοιτάει και να σου κλείνει το μάτι γιατί περιμένει να του πεις πως “δεν αξίζεις φράγκο ρεεεεε”. Να συζητήσετε για το Δαμιανό που πήρε έναν φαντάρο και μια πουτάνα κι έκανε τέχνη. Και μετά όταν θα ‘χει περάσει η ώρα να σε κλείνει σε μια αγκαλιά και να σου μιλάει “μη φοβάσαι μωρό μου, εσύ ξέρεις από τσογλάνια, θα είσαι ηδονοθήρας και θα μάθεις στην μοναξιά σου και κάποια μέρα να μου φέρεις και να μου πετάξεις στα μούτρα όλα αυτά που σκαλίζεις κι εγώ θα στα φτιάξω”. Και το πρωί που ξυπνούσα με μούτρα μου ‘βαζε ένα “άιντε εκεί ψηλά, ψηλά στην Ανδρομέδα” κι εγώ πήγαινα εκεί που μου ‘λεγε κι έφερνα τα χέρια ψηλά και έσερνα μέση μια δεξιά, μια αριστερά και μετά έφερνα τα πνευμόνια μου ίσια. Και να απλώνουμε πόδια στον ήλιο, στ’ αμπέλια και να μας απαγγέλει Εμπειρίκο, να ξεχάσουμε
Της πήραν τα παιγνίδια και τον εραστή της. Έσκυψε λοιπόν το κεφάλι και παρ’ ολίγον να πεθάνη
Αυτό το παρ’ ολίγον είναι που έκανε την διαφορά. Ξέρεις πως είναι; Όχι δεν ξέρεις. Και πώς να ξέρεις δηλαδή και πώς να αντέξεις να ξέρεις. Να σου γελάει στον αυχένα και να είναι σαν να σου γελάει ο απόηχος όλων σου των πτώσεων, σε θάλασσα, καλοκαίρι σε παγωμένα ρεύματα, σε λίμνες ψηλά στο Να εκεί που σκάει ο μικρός καταρράκτης και εσύ αφού έχεις ανέβει ντουμανιασμένος τέρμα όλο το μονοπάτι σκέβεσαι πως ναι, αυτό είναι τελικά. Αυτό που λένε οι ποιητές για τα λάμδα. Και αυτό που νιώθω σαν είσαι τόσο βαθιά που με πονάς.
Και λίγο πριν ξημερώσει να ακούω την φωνή της Νταντωνάκη ή της Παππά.
Και άμα θέλω να τον κάνω να γελάσει να του απαγγέλω Τσέχωφ.
Πάει κι έρχεται, πάει κι έρχεται σαν να ‘βαλε αυτή την πυρκαγιά |
| posted by sorry_girl @ 3:21 μ.μ. |
|
|
|
| Δευτέρα, Απριλίου 16, 2007 |
| Ώρα για καταστολή |
Έρημα σκοτάδια
κι αφού ξημερωνόσαστε
τι θέτε και πραξεύετε
του ανθρώπου μου την γνώση
Τώρα να πω ότι γύρισα; Αφού το μυαλό μου ακόμα αλλού είναι. Θα μου πεις πως πάντα κάτι ανάλογο συμβαίνει. Έχω μια κούραση σήμερα. Θα ΄ναι που σκαρφάλωσα σε ορεινή Κορινθία, εκεί έμαθα πως πραξεύομαι σημαίνει μορφώνομαι. Και σκάρωσα το παραπάνω τραγουδάκι, μέρες μετά κάπου στον Όλυμπο, που σε έβλεπα να μην στέκεις ορθός. Και σου γραψα και ρεφραινάκι και μου πες κι εσύ πως έχω οικοτεχνίες ασπίδων και κάτι για τα ακροδάχτυλά μου, πως σε οδηγούν λέει στην αλητεία. Μα πουλάκι μου τα μέσα σου πρέπει να παλέψεις και εξάλλου τα δικά μου χάδια δεν θα τα ορίσω κατά πως ζητάνε τα κορμιά των άλλων. Γράφω απλά τώρα και δεν ξεχνάω πως κάπου σε έναν γκρίζο ουρανό στην Λάρισα κατάλαβα ακόμα πιο καλά αυτό που τραγούδαγε η Τσανακλίδου “πως πάω κι αγαπάω τα πιο μεγάλα αγόρια, την πόρτα τους χτυπάω μετά κοιμάμαι χώρια”, μμμμ να ρα να να ρα να και εκκρεμούν και κάτι άλλα τραγουδάκια στο μυαλό και στα τεφτέρια μου αλλά ρε φίλε πολλά τα τσίπουρα και τα βότανα του βουνού για να ανοίξει ο λαιμός μάλλον δεν επαρκούν. Δρόσισε τα μέσα σου και θα φύγουν και τα ρίγη στο υπόσχομαι και αν αργείς όπως λες τότε θα κοιμηθείς μιαν ώρα αρχύτερα. Θα θελα να σου πω κι άλλα κι άλλα μα δεν με παίρνει ο χώρος κι ο χρόνος πάλι μετρημένος.
-Κοιμήθηκες μωρό μου;
- Όχι.
-Και τι έκανες;
-Σου τραγουδούσα σιγανά να κοιμηθείς εσύ.
Μα τι λογάκια κρατάω στο κεφάλι μου ρε φίλε, πώς να τα ξεμπερδέψω, πώς να τα βάλω σε σειρά;
Βότανα και χορταράκια
και σαράντα – δυό βαθμοί
Να τον δω ορθό να στέκεται
και τι στον κόσμο να με φοβηθεί.
Έλα ρε.. μέχρι και ρεφραίν σου καμώνω! |
| posted by sorry_girl @ 11:37 π.μ. |
|
|
|
| Τετάρτη, Απριλίου 04, 2007 |
| Βάρα καλή, βάρα γερή |
Τι έχουμε εδώ; Βλέπω καθαρά κάτι εικόνες και πιάνω κάτι μυρωδιές στον αέρα. Καλοκαίρι ρε, καλοκαίρι. Ούζα και κάτι ορφανοί μεζέδες σκόρπιοι στο τραπέζι. Σύσταση στον κάπελα πρώτα να γεμίζει καράφες και μετά να αλλάζει μουσικές. Γιατί βουλώσαν τα αυτιά μας από τις καφρίλες όλων των ειδών και ειδικά του εντέχνου. Όχι ρε φίλε, δεν θα πιάσουμε κουβέντα τώρα περί μουσικής. Κοίτα γύρω σου είναι καλοκαίρι, μην ασεβείς στον ήλιο. Άκου μόνο τι μιλάει στο μυαλό σου και αυτό αποκλείεται να είναι καφρίλα. Να μιλάει όμως ε, όχι να ουρλιάζει. Βάλε μου άλλο ένα ρε, δεν θα οδηγήσω εγώ. Μου ‘ταξες ότι θα με πας βόλτα σήμερα και θα με πας. Μην τα ξαναλέμε, είμαι κι απ’ τα δυο και δεν κάνει να μου τα αλλάζεις. Άντε και γειά μας και χτύπα και το ποτήρι στο τραπέζι στην μνήμη των νεκρών. Το ‘ξερες αυτό έτσι; Αν δεν το ‘ξερες, τώρα το ‘μαθες κι εδώ που τα λέμε όμορφα κι ωραία έχω κι άλλες ιστορίες να σου πω. Ημερολογίου, τρέλας και μικρής-μικρής παράνοιας. Ζωή.
Δεν θέλω παγωτό. Μόνο το χειμώνα μ’ αρέσουν τα παγωτά. Τώρα θέλω μόνο να στρέψω βλέμμα στον ήλιο, να τυφλωθώ και να γελάσω. Τι πειράζει που ζαλίστηκα λίγο; Είναι καιρός μου να κάνω κι εγώ τις ζουζουνιές μου ρε. Σαν να μου φαίνεται πως τις στερήθηκα. Γυρνάω στην πόλη και μέρες πια. Βλέπω κόσμο κι άμα με ρωτάει κανείς “ τι νέα”, χαμογελάω στραβά απλά. Είναι που δεν ξέρω τι να πρωτοπώ κατάλαβες; Όχι δεν έγινε τίποτα αλλά όλα μου φαίνεται πως μυρίζουν αλλιώς. Καλοκαίρι μάλλον. Κι όπως έγραφα παλιά στον Μάνθο “ στον ήλιο και στ’ αλάτι του ξεραίνονται οι πληγές”.
Έμαθα τόσα πράγματα αυτούς τους μήνες. Πως κάνεις υπαρκτό τον σουρεαλισμό πλέον και πως μετράς γουλιές ανακατεμένες με καπνό και αλκοόλ και πως γελάς ξανά δυνατά. Να τρομάξεις όλα τα πλάσματα στις γκρι σκιές και στα λερωμένα παράθυρα του τρίτου. Έχω και μια μηχανή πια και κυκλοφορώ στην πόλη και τραβάω φωτογραφίες. Και μ’ αρέσει τόσο..
Βλέπω μάτια και βλέμματα, χέρια και δάχτυλα, κορμιά και λαιμούς. Μαθαίνω ξανά να χαϊδεύω, χωρίς να γρατζουνάω, εντάξει όχι και πολύ.
Δεν μπορώ να περιμένω να έρθει ο μήνας που θα βρέξω αστραγάλους σε νερό- θα μεταλάβω σε νερό θαλασσινό και τα αποδέλοιπα μωρέ! Που θα κυκλοφορώ με αλάτι στους ώμους και στις φούξια άκρες μου.
Που θα ανέβω στους βράχους και θα ακούσω δυνατά φωνές και μουσικές, συναυλίες και παραστάσεις.
Που θα στήσω σκηνή και πάλι θα ξυπνάω από την ζέστη στις 7 το πρωί, με το λαιμό κλειστό από τραγούδια, γέλια και καπνό.
Και τότε ρε φιλενάδα θα σου ξαναπώ την ίδια ατάκα.
-Την άκουσες;
-Ποια ρε;
Εχεχεχεχ………….
Φεγγάρι παλιοφέγγαρο
φεγγάρι μεταξένιο,τη νύχτα κάνεις φωτεινή
κι εμένα αλλοπαρμένο.
Τραγούδα μου λίγο σαν με δεις..
|
| posted by sorry_girl @ 12:39 μ.μ. |
|
|
|
| Τρίτη, Απριλίου 03, 2007 |
| τα τρία ρουμπαγιάτ και τα δάχτυλα σαν καντηλάκια |
Του Rory την κιθάρα σε ένα λευκό πανί. Αντίκρυσα το Σάββατο το βράδυ σε ένα παλιό στέκι. Όχι, δεν ήταν όλοι εκεί μα ήταν κάποιοι. Τα σκαλιά της Αγ. Νικολάου ήταν εκεί πάντως. Η πόλη σαν να μου φάνηκε πως γέρασε. Ήταν που έγιναν συμμαζέματα και στην πλατεία του Γεωργίου και μου φάνηκε αλλιώτικη. Ο κόσμος ήταν σίγουρα αλλιώτικος. Στο παλιό μου σπίτι τώρα μένει κάποιος που φυλάει ένα ποδήλατο στο μπαλκόνι. Στο ίδιο σημείο εγώ είχα κομμάτια σπασμένου καθρέφτη. Στο σπίτι της φίλης μου υπάρχει ακόμα το όνομά της στο κουδούνι. Λευκές και κίτρινες τεκίλες για αρχή. Και βότκα για συνοδεία. Τρένο για να πάμε. Το Memphis έκλεισε. Το Mod’s όμως υπάρχει ακόμα. Όπως και το Blue Monday και το Why not. Γερνάει λοιπόν η πόλη. Αλλά γερνάει ωραία.
Ο μώλος. Τα τσιγάρα. Το μηχανάκι που πάλευε να μην σβήσει. Το σφίξιμο. Τα γέλια. Τα κλάμματα. Η εξεταστική. Τα ξενύχτια. Οι κανάτες του γαλλικού και το πουλί που μπήκε ξημερώματα στο σπίτι. Η Όλγα και ο Κουλός ακόμα ίδιοι.
Οι κιθάρες του Rory λοιπόν. Και αυτή του Hendrix. Αυτές των Guns ‘n’ Roses. Το πιάνο του Cave και η μπουζουκομάνα του Θανάση. Και φυσικά ο Brian Jones που μου τον θύμισε χωρίς κανένα έλεος ο Marquee. Πανάθεμά σε Μαρκήσιε χεχεχε.. και δεν θα μπορούσα να αφήσω απ’ έξω τίποτα από τους Zeppelin και τις δικές τους καταραμένες κιθάρες. Pan, ξέρω ότι μου ζήτησες κάποια σόλα αλλά μου ήταν δύσκολο να βρω μόνο τόσα. Και σου μπέρδεψα κι άλλα όργανα κι αφού στα μπέρδεψα που στα μπέρδεψα να σου βάλω και κέρασμα για το τέλος την φωνή της Joplin. Γιατί οne of these mornings you ‘re gonna rise up singin’ ρε.. Κλείνω ματάκι τώρα!
Διάβαζα Παβέζε ξανά. Κι είχα κολλήσει με εκείνο το “ο θάνατος θα ‘ρθει και θα ‘χει το χρώμα των ματιών σου” ή κάπως έτσι. Και αλήθεια αυτά που δε θυμάμαι πληθαίνουν. Κι αυτή η μετεφηβική τρέλα έχει πάρει διαστάσεις ουρανού πια. Πως μπερδεύεται το μυαλό μου ρε φίλε. Στα λέω και στα ξαναλέω και σου τονίζω πως γελάω τρελά κάθε που δεν – πλέον- θυμάμαι. Ναι μωρέ, το ξέρω. Δεν βγάζεις νόημα. Αλλά και τι σημασία έχει; Χεχεχε δεν έχει να κάνει που έλεγε κι ο Φρανκ. Ο Φρανκ που μας είπαν ότι δεν βγαίνει απ’ το σπίτι του πια.
Και όπα και γεια μας κι αν μπερδέψαμε τα γεια μας ρε φιλενάδα τι έγινε; Φτάνει που θυμόμαστε να τα πίνουμε.
Σηκώνομαι και χορεύω..
Σήκω και δώσε μου κρασί
τα λόγια είναι χαμένα
Απόψε το χειλάκι σου
θα 'ναι το παν για μένα
Κι όσο για τα ταξίματα και για τα κρίματά μου
τα βλέπω σαν τα κατσαρά μαλλιά σου μπερδεμένα
Για 'κείνα που δεν έκανα
και που 'χω καμωμένα
Αν έχω τη ζωή σωστά είτε στραβά παρμένα
Αυτό θα 'ν' το μαράζι μου
κρασί λοιπόν, ποιος ξέρει
μη βγαίνει τούτ' η αναπνοή
στερνή φορά από μένα
Άσε το κορμί να πέσει
μες το παραπήγαδο
που ‘χει φίδια πετιμέζι
και βαθύ αντίλαλο
Σώμα που χορεύεις
κι έχεις οδηγό
μες τα κύτταρά σουτον κοσμικό παλμό
με τη φιλντισένια μέση
χάραξε να σε χαρώ
Σαν το στάχυ που λυγίζει
και σηκώνεται ξανά
να ‘ρχεσαι και να μας φεύγεις
μια στο χώμα μια ψηλά
Δάχτυλα σαν καντηλάκια
φτερουγίζουν γύρω μας
στις γωνιές και στα πλακάκια
όλους να μας αγαπάς
Χορεύω ρεεε! |
| posted by sorry_girl @ 1:46 μ.μ. |
|
|
|
..Εννιά με δύο.. | Blogger Templates by Gecko & Fly.
No part of the content or the blog may be reproduced without permission.
Learn how to Make Money Online at GeckoandFly
First Aid and Health Information at Medical Health
|
