..::Don't you love her madly?::..
| Τετάρτη, Οκτωβρίου 11, 2006 |
| Ιστορίες της πόλης. Που είναι όμορφη μόνο τη νύχτα. /Ιανουάριος- Αργύρης. |
Πώς αναπνέει μια νέα ακόμα γυναίκα που πέρασε την περισσότερη από την εφηβεία της και όλη την υπόλοιπη ζωή της φροντίζοντας μια μάνα ξαπλωμένη στο ίδιο κρεβάτι που τρίζει; Πώς κοιμάται τα βράδια; Πώς κατευνάζει βασικές ανάγκες;
Η απάντηση είναι ότι δεν το κάνει. Δηλαδή δεν το κάνει όπως ο υπόλοιπος κόσμος, οι νέες ακόμα γυναίκες που λογαριάζονται για όμορφες. Αναπνέει με δυσκολία τις περισσότερες φορές. Ένα βάρος κάθεται στον πνεύμονά της. Το ξεπερνάει με ασκήσεις χαλάρωσης. Στυλώνει το βλέμμα μακριά και αναπνέει παλεύοντας για κάποια λεπτά μέχρι να λυθεί. Παλιότερα τα λεπτά αυτά ήταν λίγα. Τώρα πια μπορεί να της πάρει και μια ώρα. Στην αρχή τρόμαζε. Με τα χρόνια την κατέλαβε μια παράξενη αδιαφορία. Ένας εσώτερος κυνισμός, μια πίκρα σε κόμπους. Κοιμάται σε δόσεις. Ένας γιατρός της το είπε “πρόωρη αφύπνιση”. Αυτή το λεει “κραυγή της γριάς”. Κι αυτό γιατί πάντα, πάντα όμως όποτε την παίρνει ο ύπνος, η γριά λες και το καταλαβαίνει και αρχίσει να φωνάζει. “Λίναααααααα”. Αυτό μόνο. Το όνομά της. Τα υπόλοιπα εννοούνταν. Από κοντά. Καθάρισμα, απολύμανση, καινούριες γάζες στα σημεία που η γριά είχε “ανοίξει” και τάισμα. Τις πιο πολλές φορές με το ζόρι. Δεν είχε δόντια πια και επέμενε να μη φοράει τη μασέλα της. Η Λίνα ήξερε ότι το έκανε για να την βασανίζει. Πλατάγιζε εκείνα τα μωβ χείλια εκνευριστικά και μουρμούραγε κατάρες. Αυτό όσες φορές είχε τα λογικά της. Τις υπόλοιπες καθόταν ήσυχη, ακίνητη. Μόνο που δάκρυζε όλη την ώρα. Κατά περίεργο τρόπο αυτό την τρόμαζε περισσότερο τη Λίνα. Τις κατάρες, τις φορές που σήκωνε ένα αδύναμο χέρι και την έσπρωχνε, όταν έφτυνε τις σούπες και τους χυμούς, ακόμα και το ανατριχιαστικό πλατάγισμα των μωβ χειλιών τα άντεχε. Τα δάκρυα δεν μπορούσε να τα ανεχτεί. Τη φοβίζανε, την αποσυντονίζανε. Τότε μόνο της φώναζε, τότε μόνο την άρπαξε μια φορά από το λαιμό να την πνίξει. Μα η γριά κάρφωσε ένα γαλάζιο μάτι πάνω της –γιατί το άλλο ήταν άσπρο από τον καταρράκτη- εκπληκτικά καθαρό και λαμπερό. Φοβήθηκε. Την άφησε. Μετά περάσαν τα χρόνια και μόνο ανατρίχιαζε στην συνεχή ροή των δακρύων της. Τις βασικές της ανάγκες, για βόλτα, για γέλιο, για σεξ έμαθε με τον καιρό να τις βολεύει αλλιώς. Το πώς δεν έχει σημασία. Για την ίδια.
Καμιά φορά, αργά τα βράδια που κοιτούσε την τηλεόραση για ώρες χωρίς να βλέπει πραγματικά, άκουγε πίσω από τους τοίχους θορύβους. Ξυσίματα, μικρά πατήματα και τσιριχτά. Η παλιά τους μονοκατοικία, αυτή που ο πατέρας της έγραψε στη γριά πριν πεθάνει ξαφνικά, είχε ποντίκια. Τότε, πριν πεθάνει ξαφνικά, τότε, που η γριά είχε δύο μάτια γαλάζια εκπληκτικά καθαρά και λαμπερά, τότε που η Λίνα ήταν μόνο 17 χρονών, η γριά έβαζε φάρμακα και παγίδες. Μα τα ποντίκια γύρισαν ξαφνικά όταν πέθανε ξαφνικά, όταν η γριά άρχισε να δακρύζει συνεχόμενα. Αυτή η εποχή ήταν λίγο θαμπή στο μυαλό της. Καλυμμένη με κίτρινα σεντόνια και κουρτίνες ξασπρισμένες. Δεν είχε σημασία να σηκώσει τις κουρτίνες ή τα σεντόνια. Για την ίδια.
Άκουγε τα σουρσίματα και τα τσιριχτά πίσω από τους τοίχους. Κάπνιζε το τσιγάρο της μέχρι το φίλτρο, μέχρι να της κάψει τα χείλια-περιέργως όλο της το κορμί παρέμενε όμορφο. Ζωντανό. Δεν στέγνωνε. Έσβηνε το τσιγάρο στο πεντακάθαρο τασάκι και σηκωνόταν αργά. Αλαφροπατούσε μέχρι εκείνο το σημείο στον τοίχο δίπλα στο τζάκι, που έβγαινε ένα ολόκληρο κομμάτι. Έχωνε το χέρι της μέσα και περίμενε, ακίνητη. Μπορεί να περνούσαν και ώρες. Μα στο τέλος κάποιο θα παγιδευόταν ανάμεσα στα δάχτυλά της. Τότε το τραβούσε έξω αργά με το χέρι της σταθερά κλειστό και το παρακολουθούσε να πεθαίνει από ασφυξία. Έβλεπε τα μικρά γυαλιστερά μάτια του να γυρίζουν σαν τρελά, την ουρά του να κάνει κύκλους μέχρι να κρεμαστεί στον τελευταίο σπασμό του. Έβλεπε τα μουστάκια του να παίρνουν μια λάμψη από τις μικρές κόκκινες σταγόνες. Το άκουγε να τσιρίζει όσο το έσφιγγε. Τίποτα δεν άλλαζε την έκφρασή της. Υπομονετική. Αφού το ποντίκι δεν σάλευε πια την γκρίζα του γούνα, το πήγαινε μέχρι τον κήπο και το έθαβε δίπλα στην ζουμερή λεμονιά. Κι αυτή δεν ξεραινόταν. Οι χυμοί της ήταν τόσο ίδιοι με τους δικούς της. Μόνο που τα λεμόνια της ήταν πάντα πικρά.
Μετά γυρνούσε σπίτι, ξάπλωνε στον καναπέ και έχωνε τα δάχτυλα του χεριού της βαθιά μέσα της. Έτσι με τα αίματα του ποντικιού. Δεν έκλεινε ποτέ τα μάτια. Μπορεί η γριά να νόμιζε ότι κοιμόταν και να τη φώναζε. “Λίνααααα”. Και να της χαλούσε την ονείρωξη. Γιατί ονείρωξη ήταν. Δεν μπορούσε ποτέ να τελειώσει αν δεν έκλεινε τα μάτια. Περνούσε αρκετή ώρα να σκαλίζει μέσα της. Μόλις την έπιανε ζαλάδα, σηκωνόταν, πήγαινε στο δωμάτιο της γριάς, άνοιγε την ντουλάπα, έβρισκε το παλιό καπέλο του πατέρα της. Γυρνούσε προς τη γριά έβγαζε μια φωνή να την ξυπνήσει και ξεκινούσε να χαϊδεύει την κλειτορίδα της με το γείσο του καπέλου. Δεν της έπαιρνε πάνω από 2 λεπτά κάθε φορά. Η γριά πότε την έβλεπε, πότε όχι. Δεν είχε σημασία. Για την ίδια.
Πριν πεθάνει ξαφνικά, τότε που η γριά είχε δύο μάτια γαλάζια εκπληκτικά καθαρά και λαμπερά, τους άφησε τόσα λεφτά που να μη χρειάζεται να δουλέψει ποτέ καμία από τις δυο τους. Τότε εκείνη πήγαινε ακόμα σχολείο. Τότε την φλέρταρε ο καθηγητής των Αρχαίων, ένας άντρας ψηλός, λεπτός με έφεση στο συντακτικό και τα χάδια στο κεφάλι της. Μετά όλα αλλάξαν, σταμάτησε το σχολείο, εκείνος πέθανε κι η γριά άρχισε να δακρύζει συνεχόμενα. Σεντόνια όμως που δεν πρέπει να σηκωθούν.
Η Λίνα σηκωνόταν πρωί, μαγείρευε για τη γριά και για την ίδια, την τάιζε και την έπλενε, έκανε τις ασκήσεις για την ανάσα της και μετά έπαιρνε τα τσιγάρα της και στεκόταν στο παράθυρο. Πήγαιναν χρόνια που κανείς δεν είχε σπρώξει την πόρτα του κήπου. Δεν είχε σημασία γιατί. Για την ίδια.
Τα βράδια έβλεπε τηλεόραση. Και αραιά, συνήθως λίγο πριν της έρθει η περίοδος, ακολουθούσε το τελετουργικό με τα ποντίκια. Στην ζουμερή λεμονιά του κήπου είχαν αποσυντεθεί 204 ουρές. Τις θυμόταν.
Μερικές φορές τα σεντόνια κι οι κουρτίνες σηκωνόντουσαν λίγο. Όσο να προλάβει να δει τον καθηγητή των Αρχαίων, τον πατέρα της να την παίρνει αγκαλιά και τη γριά να γελάει. Πέφτανε όμως πάλι. Πριν προλάβει να ανοίξει η εποχή.
Εκείνο το βράδυ του Γενάρη καθόταν στον καναπέ και περίμενε. Κάθε Γενάρη τα ποντίκια λιγόστευαν και δυσκολευόταν να πιάσει κάποιο. Πόσο μισούσε τις γάτες. Την πονούσαν τα αυτιά της στα νιαουρίσματα του οίστρου τους που πλησίαζε.
Άκουσε ένα τρίξιμο αλλιώτικο. Η πόρτα του κήπου. Αυτή που χρόνια είχε να την σπρώξει κάποιος άλλος από τη Λίνα. Δεν είχε σημασία για ποιο λόγο. Για την ίδια.
Η γριά, λες και άκουσε κι αυτή άρχισε να στριφογυρίζει στο κρεβάτι της. ΄Ήταν θέμα χρόνου να αρχίσει να φωνάζει.
Η Λίνα σηκώθηκε και παραμέρισε την κουρτίνα. Είδε ένα άντρα ψηλό, λεπτό, σαν τον καθηγητή, σαν τον πατέρα της. Φορούσε μάλιστα και καπέλο. Η ανάσα της βάρυνε απότομα. Έφερε το χέρι στο λαιμό της κι άρχισε να τον τρίβει με μανία. Άκουσε ένα θρόισμα πίσω της και στράφηκε απότομα. Ήταν εκεί, μπροστά της. Πώς μπήκε μέσα; Τώρα τον έβλεπε στον κήπο! Γύρισε στο παράθυρο και τον είδε έξω να χαϊδεύει την ζουμερή λεμονιά. Γύρισε προς το σαλόνι και τον είδε να της χαμογελάει με ένα γυαλιστερό μουστάκι. Σαν του ποντικιού, σαν του καθηγητή, σαν του πατέρα της.
Το χέρι της άνοιξε κι άρχισε να χαράζει νυχιές στο λαιμό. Η γριά φώναζε “Λίνααααα” κι αυτό-αυτός στεκόταν και χαμογελούσε με γυαλιστερό μουστάκι.
“Να συστηθώ αγαπητή μου. Αργύρης”
“Λίνααααααα”
Άνοιξε το στόμα της να μιλήσει μα έβγαλε ένα τσιριχτό ήχο. Και τότε τη έπιασε. Από τα πλευρά. Και ξεκίνησε να τη σφίγγει. Ο πόνος την ξάφνιασε το ίδιο και ο ήχος από τα πλευρά της που ζορίστηκαν.
“Λίνααααααα”, η γριά προσπαθούσε μάλλον να σηκωθεί, όσο αδύνατο και αν φαινόταν αυτό.
Κρρααακκ τρία πλευρά έσπασαν ταυτόχρονα. Μια μικρή κόκκινη φυσαλίδα έσπασε στην άκρη των χειλιών της, που δεν στέγνωσαν ποτέ.
Τα χείλια της εκείνα που ήταν ζουμερά, που ο μπαμπάς λάτρευε να φιλάει, που εκείνη τρελαινόταν να πασαλείβει με τους χυμούς του μπαμπά, που ο καθηγητής δεν πρόλαβε να χαϊδέψει γιατί η γριά τσάκωσε δίπλα στο τζάκι μπροστά στο άνοιγμα που περίμενε 17 χρόνια μετά η Λίνα τα ποντίκια, τον μπαμπά και τη Λίνα, εκείνον όρθιο και τη Λίνα γονατιστή με τα ζουμερά χείλια της λερωμένα και της σάλεψε, κάρφωσε τον μπαμπά πρώτα με τα γαλάζια εκπληκτικά καθαρά και λαμπερά μάτια της και μετά με το ψαλίδι της ραπτικής. Της σάλεψε είπαν αλλά καμιά φυλακή δεν τη βάλανε γιατί. Δεν είχε σημασία. Για την ίδια.
Τώρα πονούσε , πονούσε κι εκείνου γυάλιζε το μουστάκι του κι η γριά σερνόταν στο πάτωμα , την άκουγε ενώ ασφυκτιούσε να πάρει ανάσα και ο πνεύμονάς της τρυπούσε και ένα κομμάτι πλευρό χωνόταν στην καρδιά της.
“Λίνααααα”
Τα πόδια της σταμάτησαν να κουνιούνται. Η μία παντόφλα έπεσε στο πάτωμα. Αν είχε ουρά τώρα ήταν η ώρα να τεντωθεί άψυχη.
Τη βρήκαν κάποιοι γείτονες μέρες μετά. Ο μπακάλης ανέφερε ότι δεν την είχε δει για καιρό. Η γριά ζούσε ακόμη. |
posted by sorry_girl @ 3:33 μ.μ.  |
|
| 33 Comments: |
-
Α, αυτά κάνεις ε; Δεν σου είπα οτι ξέρω τα πάντα; Πάω να το διαβάσω τώρα -απλά ήθελα να προλάβω το πρώτο σχόλιο.
-
Α να μου χαθείς, με ψυχοπλάκωσες και με αναστάτωσες.
-
@Mboy:
Η αλήθεια είναι οτι ήθελα να γράψω μια προειδοποίηση οτι είναι πολύ αρρωστημένο, αλλά μετά σκέφτηκα να σ'αφήσω μπας και τα κάνεις πάνω σου!χεχε!το φόβο μου να΄χεις!
Λύσσαξες με το πρώτο σχόλιο!
αχαχα!
-
Πραγματικά.
αρρωστημένο, σιχαμερό, αηδιαστικό,διαφορετικό,σοκαριστικό,διαστροφικό, ψυχανώμαλο, αληθινό.
Ηταν ένα κείμενο που σε χαστουκίζει με θράσος.
Ποτε θα γράψεις το έπομενο;
:-D
-
Δεχεσαι μονο καλα σχόλια στο blogk σου;;;Θα μου πεις δικο σου ειναι,οτι θελεις κανεις.....σεβαστο....απλα πολυ(κοκκινο κυκλο)μου εκανε....
-
Λούθορα μου φαίνεται οτι ξύνεσαι στην γκλίτσα του τζομπάνη!
εχεχε!
(ευχαριστώ)
-
@livermak:
Όχι καλό μου δεν έχω τέτοια διαστροφή!
Σεβαστή η γνώμη σου.
Είναι που είσαι νεοαφιχθέντας και δεν έχεις πετύχει τα παλιότερα!
χεχε!Μην το κάνεις θα ξενερώσεις πλήρως!
Ευχαριστώ πάντως και που έκανες τον κόπο να το διαβάσεις και που έκανες σχόλιο.
-
Ακόμα μια ιστορία βγαλμένη απ'τη ζωή!
Δεν κάνω πλάκα, το ξέρεις φαντάζομαι πως δεν σοκάρομαι ποτέ με ό, τι θα μπορούσε να είναι αλήθεια.
-
Εμένα μου άρεσε πολύ. Κάτι τέτοια κάναμε και στη σχολή και τα καταβρόχθιζα.
Είμαι καλά γιατρέ μου; :-D
-
Σε ευχαριστω για την αντοχη σου και την αναγκη σου για πλουραλισμο αποψεων....
-
κρακ κρακ κρακ κρακ κρακ κρακ κρακ!!!
-
Μου αρέσει το στυλ γραφής με τις κοφτές και σύντομες μεν, περιεκτικές δε, εκφράσεις σου. Μ'αρέσει η κορύφωση που δίνει στο συναίσθημα, κάνει πολύ κινηματογραφικό το πλάνο στο μυαλό μου. Άντε και σκηνοθέτης βρε!
-
θύμισε λίγο την "δασκάλα πιάνου" του Χάνεκε
άντε και σκηνοθέτης λέμε!
-
Επιτέλους! Μου λειψαν αυτές οι ιστορίες...
Αν είσαι εσύ αρρωστημένη που τα γράφεις... τι να πούμε και εμείς που τα διαβάζουμε!
-
είναι καλογραμμένο,και πολύ μάλιστα,αλλά παραείναι αρρωστημένο για τα δικά μου γούστα.Δεν αλλάζει τίποτα όμως.Τα γούστα μου εννοώ,καλογραμμένο παραμένει.
-
Τέλειο! Απλά! Σαν να έβεπα ταινία Χάνεκε με σεναριογράφο εσένα! Πάντα τέτοια και ακόμα πιο χαρντκορ!Γιατί και οι αληθινές ιστορίες είναι χαρντκορ
-
-
βρε αι στο διαολο βραδιατικα!
-
πως τα τραβηξες ολα τοσο στα ακρα, δεν το καταλαβα. σαν το "ρεκβιεμ για ενα ονειρο" αλλα στο πιο ελληνικο του.
μην το ξανακανεις γιατι θα το ξαναδιαβασω.
-
σεναριακό. βγάζει και τη γλώσσα στον αναγνώστη.
μου άρεσε.
-
-
Είναι σαν κέντημα. Λεπτοδουλεμένο, καλογραμμένο, με εξαιρετικό ρυθμό. Εχεις μια πένα μαγική, η εκπληκτική συγγραφική σου δεξιότητα είναι αναμφισβήτητη.
Ομως έχει δύο στοιχεία που νομίζω ότι το κάνουν να "χάνει".
1) Εχει υπερβολικό δράμα, τραγικότητα. Η ιστορία μιας νέας γυναίκας που σκλαβώνεται στην περιποίηση μιας γριάς, είναι τραγική από μόνη της, δε χρειάζεται κάποια αιμομικτική προιστορία να την υπογραμμίσει. Και δε χρειάζεται όλα να επεξηγούνται.
2) Εχεις μια αδέκαστη αίσθηση "δικαιοσύνης" για τους ήρωές σου. Οσοι κάνουν κάτι κακό, πρέπει να το πληρώνουν, η Λίνα που πνίγει τα ποντίκια πρέπει να έχει κι αυτή το ίδιο τέλος. Λες και δε βασανίστηκε αρκετά. Have you ever heard of mercy? Βάλε λίγο έλεος, λίγη επιείκεια, θα είναι απρόβλεπτο, θα είναι πολύ καλό λογοτεχνικά. Πόσο πιο όμορφη θα ήταν η ιστορία αν η πόρτα άνοιγε (που τα τελευταία χρόνια μόνο η Λίνα άνοιγε) και έμπαινε εκείνος που θα της έσωζε τη ζωή...(οκ, είμαι χαζοχαρούμενη, αλλά σε ποιόν δεν αρέσουν τα χάπι εντ;)
Μου άρεσε πάρα πολύ, ακόμα μια φορά, αλλά είναι κρίμα η δεξιότητά σου να αναλώνεται σε σπλατεριές, κάπου γίνεται το τέλος προβλέψιμο όταν όλοι πεθαίνουν, τρελαίνονται κλπ.
-
To καλύτερό σου!
Θαυμάσιο, αλλά ξεπέταξες το τέλος...
Αισθάνθηκα ότι μπορούσε να γίνει εντονότερο και με περισσότερες εναλλαγές γωνίας...
-
Αχ,πόσο χαίρομαι που έχω φίλη μια επίδοξη και μελλοντική συγγραφέα!!!(θα παίρνω και τσάμπα τα βιβλία σου και με αφιέρωση!!χε!χε!)
Κάθε φορά και πιο δυνατά τα κείμενά σου.Ανυπομονώ για το επόμενο..
ΥΓ1.Έχουμε μια εκκρεμότητα κάπου κοντά στο Ντυνάν..δεν το'χω ξεχάσει.
ΥΓ2.Απορία:Η ξεδοντιάρα γιαγιά γιατί έζησε;;;
:):):)ε,τώρα,ξες εσύ
-
-
@epsilon:
Το ευτυχές θα ήταν να μην είχαν ποτέ τέτοιες ιστορίες ραλιστικό αντίκρυσμα.
Εκκρεμεί μια κάθαρση έτσι δεν είναι;
@nosyparker:
Σε τί σχολή ήσουνα καλέεε;
Νομίζω οτι ο δόκτορας πρέπει να σου γράψει μια σειρά καρτέλες.
εχεχε!
@livermak:
Μα τί λέτε πάντα στη διάθεσή σας!
;)
@ερωτας:
..............
(κόκκινα μάγουλα!)
@σεξ+πυρ:
Ευχαριστώ!Θες να γίνεις σπόνσορας της ταινίας;;Δε θα είναι ακριβή μόνο που για εξωτερικά θα πάμε στα Καρπάθια!Αχαχα!
@ερωτας:
Να και άλλος σπόνσορας!
@montresor:
Καλόοο μου εσύ!
@θέλω να φύγω από δω:
Θα ΄πρεπε να με φοβάσαι!Είμαι τρομακτική!χαρχαρ!
@cherry:
Σ΄ευχαριστώ κοριτσάκι!Σε περιμένω εε;
@numb:
Κι άλλο χαρντκορ;Ε θα ξεράσουμε!
χεχε!
@gelial:
Εσύ τώρα σοκαρίστηκες ή ξενέρωσες;!
Όχι τίποτα άλλο μη σου κόψω και την όρεξη πουλάκι 'μ!
χεχεχε!
@e-aggelos:
Χε!
@marquee:
Όχι - όχι!Αν υποσχεθείς οτι δε θα με ξαναδιαβάσεις θα σου φτιάξω κώδικα!Αχαχα!
(Ευχαριστώ)
@roidis:
Ευχαριστώ πολύ.Το σεναριακό που λες δεν το είχα συνειδητοποιήσει!
@πολι:
Καλημέρααα!
@renton:
Σ' ευχαριστώ που ασχολείσαι και ιδιαίτερα με τις ιστορίες μου.Το υπερβολικό δράμα που ξεχωρίζεις, η έλλειψη οίκτου, η απουσία χάπι εντ (τι να κάνω μωρέ τα βαριέμαι τα χάπι εντς χαχα!), όλα αυτά είναι η κοινή συνισταμένη των "ιστοριών της πόλης". Αν παρατηρήσεις οι ήρωές τους είναι άνθρωποι που καταπιέζονται από εμμονές, φοβίες ή νευρώσεις και στο τέλος οι εμμονές τους αυτές τους καταστρέφουν εν είδη ¨στοιχειού". Μπορείς να το δεις δηλαδή και πιο αλληγορικά όχι τόσο σπλατεριάρικα.
Η αλήθεια κάπου βαθιά μέσα μου μπορεί και να είναι οτι αισθάνομαι ανίκανη να γράψω κάτι πιο χαρούμενο, πιο καθημερινό.Ίσως απλά να είναι θέμα χρόνου.
@σιγμούνδος:
Ευχαριστώ δόκτορα!Εύστοχο αυτό που αναφέρεις.Τώρα για το καλύτερο που λες τι να σε πω;Δεν νομίζω!
@ανώνυμος:
Παλιοταραντούλα!
Τον Ερρίκο μάλλον τον χάσαμε!Ευκαιρία ήταν βρε, εμάς θα περίμενε; Η γριά έζησε γιατί δεν έφταιγε σε τίποτα να πεθάνει!
Όχι σοβαρά δεν ξέρω γιατί την άφησα ζωντανή.ο Mboy θα σου ΄λεγε οτι την άφησα γιατί είμαι στρείγκλα και θέλω να την βασανίζω κι άλλο.Χεχε!
-
@dcd:
Ε δεν μπορείς να πεις έβαλα από όλα!
;)
-
πολύ καλό...
σκληρό, όπως όλα τα γραπτά σου...
πιο δίκαιο βέβαια θα μου φαινόταν να πεθάνει η γριά...
εσύ όμως η συγγραφέας, εσύ η πλοκή...
καλησπέρα...
-
ki egw ti gria tha psifiza na pethanei kai malista me poly agrio tropo...xexe alla egw eimai epireasmeni/prokatillimeni epomenws den pianomai..
Wstoso foveri istoria..labra kopelitsa,tha diaprepseis..
Ps I neara tha eprepe na eixe pethanei pro pollou apo molysni+sypsi toy kolpou + mitras lew egw twra:P
-
Αν και μεγάλο το ... κατεβατό σου, το διάβασα ευχαρίστως...
Μου θύμισε και μια πολύ οικία περίπτωση...
-
@dcd:
:PPPPPPPPPPPP
@γιωργος:
Γιατί καλέ να πεθάνει η γριά;Θύμα ήταν!
Σκληρό..αλλά δεν βγαίνει αλλιώς γαμώτο!
Καλημέρα!
@μαριρενα:
Άλλη από δω!Γιατί να την σκοτώσω τη δόλια μάνα;;!
:PPPPPP
Άκου μόλυνση εχεχε!
Ευχαριστώω!
@ασκαρδαμυκτί:
Μα τι νικ νειμ είναι τούτο;;!
Καλώς ήρθες..εύχομαι η οικεία σου περίπτωση να λυτρώθηκε.
-
@birbrilo:
Αααα εσείς madame είσθε πιο άρρωστη από μένα!
:-PPPPPPPPPPP
-
You are really sick, aren t you?
|
| |
| << Home |
| |
|
|
..Εννιά με δύο.. | Blogger Templates by Gecko & Fly.
No part of the content or the blog may be reproduced without permission.
Learn how to Make Money Online at GeckoandFly
First Aid and Health Information at Medical Health
|
Α, αυτά κάνεις ε; Δεν σου είπα οτι ξέρω τα πάντα; Πάω να το διαβάσω τώρα -απλά ήθελα να προλάβω το πρώτο σχόλιο.