..Εννιά με δύο..

..::Don't you love her madly?::..
Τρίτη, Αυγούστου 22, 2006
Ιστορίες της πόλης. Που είναι όμορφη μόνο τα βράδια./ Δεκέμβριος- Αντιγόνη.
O Λάμπρος έκλεισε πίσω του την πόρτα του ακριβά νοικιασμένου του loft κάπου στο Γκάζι. Χρόνια τώρα πλήρωναν οι γέροι του για να μπορεί ο ίδιος να χαίρεται την ησυχία του. Και φυσικά μια γυναίκα του καθάριζε κάθε βδομάδα. Αλλά όποτε υπήρχε γκόμενα στη ζωή του αναλάμβανε αυτή. Και να μην ήθελε την έπειθε. Ε τι την κυκλοφορούσε αν δεν ήταν σε θέση να παίξει το ρόλο της;
Ο Λάμπρος έδινε πολύ σημασία στους ρόλους. Εξάλλου και ο ίδιος ηθοποιός ήταν. Έτσι δήλωνε τουλάχιστον. Κάπου είχε ακούσει και μια φράση του Ίψεν και την επαναλάμβανε συνέχεια σε πρόθυμα και μη αυτιά. Εδραιωνόταν έτσι στις παρέες, κουλτουριάρικες και μη.
Πάτησε το κουμπί να ξεκλειδώσει το αμάξι του. Κοίταξε τριγύρω συνομωτικά πριν μπει, γιατί δεν ξέρεις και ποτέ από πού θα σου την πέσουνε. Η γειτονιά αυτή τα τελευταία χρόνια μάζευε πολλούς πούστηδες. Έτσι τους έλεγε ο Λάμπρος. Αλλά μόνο όταν ήταν μόνος του. Στις παρέες του, κουλτουριάρικες και μη τους αποκαλούσε gay. Δεν ξέρεις και ποτέ ποιος σε ακούει.
Τους σιχαινόταν. Εδώ που τα λέμε τι να μην σιχαθείς από αυτούς; Αλλά ο Λάμπρος είχε γενικά ένα θεματάκι με οτιδήποτε ξέφευγε από τα δικά του θεωρήματα. Ας πούμε σιχαινόταν και τους μετανάστες ή αλλιώς ξεβράκωτους κακομοίρηδες. Αλλά ούτε και αυτό το έλεγε. Δεν ξέρεις και ποτέ ποιος κάθεται πίσω σου στο μπαρ που μαζεύονται οι παρέες σου, κουλτουριάρικες και μη.
Απόψε το βράδυ θα συναντιόταν με μια παρέα κουλτουριάρικη. Εδώ που τα λέμε κάποιοι από αυτούς ήταν και αριστεροί. Οπα! Να και άλλη μια κατηγορία που ο Λάμπρος σιχαινόταν ίσως μάλιστα παραπάνω και από τη δεύτερη. Κι αυτό γιατί βρωμούσαν. Εντάξει όχι όπως οι μετανάστες ή αλλιώς ξεβράκωτοι κακομοίρηδες, αλλά είχαν κι αυτοί μια μυρωδιά..περίεργη σαν μουχλιασμένο στρώμα ένα πράγμα. Να μην επαναλάβουμε ότι φυσικά ούτε για αυτό μιλούσε ποτέ.
Οδηγώντας άκουσε από το ραδιόφωνο ένα τραγούδι για μια Ελένη. Νευρίασε και το έκλεισε πατώντας τόσο δυνατά το κουμπί που παραλίγο να ξεκολλήσει. Τώρα τι ήταν αυτό; Ο ψυχολόγος του του είχε πει να αναλύει πάντα τις ξαφνικές του μεταπτώσεις, γιατί προφανώς κάτι υπήρχε εκεί που έπρεπε να λυθεί. Όχι βέβαια ότι χρειαζόταν ψυχολόγο, αλλά αφού όλοι είχαν, εκείνος στην απέξω θα έμενε; Άσε που μέτραγε και πολύ στις γκόμενες. Κάτι παθαίνανε, σε θεωρούσανε πολύ ώριμο «συναισθηματικά για να κατανοήσεις πλέον και το δικό τους εσωτερικό κόσμο».
Ελένη , Ελένη.. α είχε μια γκόμενα παλιά που την λέγαν Ελένη. Γάμησε τη τώρα που τη θυμήθηκε.. Μια ξενέρωτη αγγελοκρουσμένη ήταν. Και ούτε που ήξερε να καθαρίζει. Αν και απ’ ότι θυμόταν ο λόγος που δεν της ξανατηλεφώνησε ποτέ ήταν ότι την πρώτη και τελευταία όπως φάνηκε, φορά που βγήκανε, η Ελένη μίλησε σε ένα φίλο της που καθόταν στο μπαρ. Και εκείνος ο φίλος της ήταν πολύ χαριτωμένος..τόσο χαριτωμένος που σίγουρα ήταν πούστης. Ναι ρε φίλε άκου να δεις, είχε βγεί μαζί του και έχανε την ώρα της να μιλάει με έναν πούστη. Κοίτα να δεις..
Έδιωξε την σκέψη της με μιας. Έπρεπε να συγκεντρωθεί.. ανάμεσα στα μουχλιασμένα στρώματα που θα συναντούσε απόψε ήταν και ένας σκηνοθέτης.. και έπρεπε να του κολλήσει μπας και τον πάρει στην επόμενη παράσταση που θα ανέβαζε. Γιατί είχαν περάσει 2 χρόνια από την τελευταία φορά που ο Λάμπρος ανέβηκε στη σκηνή. Βλέπεις διάλεγε που θα εμφανιστεί. Ο ρόλος έπρεπε να του προσδίδει αντρισμό, ομορφιά, κάτι τέλος πάντων. Δεν ήταν δυνατόν ο Λάμπρος να παίξει Οθέλλο ας πούμε, όπως του είχαν προτείνει. Μα Οθέλλο; Δηλαδή τι; Έναν μαύρο; Δεν υπήρχε περίπτωση.
Μόνο που τώρα το μουχλιασμένο στρώμα θα ανέβαζε Μέγα Αλέξανδρο. Και αυτός ήταν ένας ρόλος για τον Λάμπρο. Ας ελπίσουμε μόνο πως δε θα του καρφωνόταν να ανεβάσει κάτι πρωτοποριακό, ας πούμε να αποκαλέσει τον Μέγα Αλέξανδρο ιμπεριαλιστή του κερατά. Να κάτι τέτοια κάνανε και ο Λάμπρος θύμωνε τόσο πολύ που χρειαζόταν 2 συνεδρίες για να επικοινωνήσει με τον ψυχολόγο του.
Έφτασε Ερμού και πάρκαρε στην πλατεία των Ασωμάτων. Ξεκίνησε με τα πόδια μέχρι μέσα στου Ψυρρή, στο μικρό μπαρ που μαζεύονταν οι παρέες του, κουλτουριάρικες και μη. Τον είχε πιάσει μια περίεργη διάθεση.. Κοιτούσε γύρω του και έβλεπε ανθρώπους, κτίρια. Τον εκνεύριζαν όλοι. Ούτε ένας κανονικός δεν κυκλοφορούσε. Τα ζευγάρια δεν ταιριάζαν μεταξύ τους, ξεβράκωτοι κακομοίρηδες πουλούσαν τριαντάφυλλα και πούστηδες κρατιόντουσαν από το χέρι κρυφά. Θυμήθηκε την Ελένη να χαριεντίζεται μ’ εκείνον τον χαριτωμένο.. Θυμήθηκε τον χαριτωμένο να της λέει «τα καλύτερα απορρυπαντικά είναι τα 45άρια» και την Ελένη να ρίχνει πίσω το κεφάλι της και να γελάει. Και ο Λάμπρος να τους κοιτάει με μίσος, να σκέφτεται πόσο εύκολα θα μπορούσε να τους χτυπήσει τα κεφάλια του ενός με του άλλου, το κρακ που θα ακουγόταν όταν θα τους τα τσάκιζε
-ΜΠΑΜ.
O Λάμπρος στράφηκε τρομαγμένος πίσω. Στο ερειπωμένο καφενείο της γωνίας το τζάμι είχε σπάσει. Πλησίασε χωρίς να πολυθέλει. Ασυναίσθητα έφερε το χέρι του στην κωλότσεπη. Είχε ένα σπρέι πιπεριού εκεί. Του είχε φανεί χρήσιμο στο παρελθόν. Τότε που ο βρωμιάρης ξεβράκωτος Πακιστανός πήγε να του καθαρίσει τα τζάμια της μπέμπας του.. Του έριξε κατευθείαν στη μούρη και μάλιστα βγήκε από τη μπέμπα και τον κλώτσησε παρακεί , μην του ακουμπήσει και την πόρτα.. Ο ψυχολόγος του τον είχε κοιτάξει λίγο περίεργα όταν του το ανέφερε. Γάμησε τον γι’ αυτό ποτέ δεν του ξανάπε τίποτα πιο βαθύ. Έτσι ήταν καλύτερα και για τους δυό τους. Μερικές φορές σκεφτόταν ότι ο ψυχολόγος του ήταν χαριτωμένος. Και μετά απόδιωχνε τη σκέψη. Γιατί αν ο ψυχολόγος του ήταν χαριτωμένος , ο ίδιος τί ήταν που το σκεφτόταν;
Προχωρούσε. Έφτασε στην πόρτα. Ακούμπησε το ένα χέρι του στην κάσα και το άλλο το κράτησε σφιγμένο στο πλάι με το σπρέι ανοιχτό έτοιμο να ψεκάσει..
«Είναι κανείς εδώ;»
Από τις σκιές κάτι κουνήθηκε. Το εσωτερικό του μαγαζιού φωτιζόταν ελάχιστα και ο Λάμπρος διέκρινε μια παλιά τηλεόραση στημένη σε ένα χαμηλό τραπεζάκι, τόνους σκόνη και τίποτα άλλο.
Οπισθοχώρησε ελαφρά, εξακολουθώντας να σφίγγει το σπρέι.
Πισωπατώντας έκανε να απομακρυνθεί. Και τότε μύρισε. Μουχλα; Μουχλιασμένο στρώμα;
Η οθόνη της τηλεόρασης άναψε ξαφνικά. Γύρισε μαγνητισμένος. Έβλεπε μια άδεια σκηνή θεάτρου. Μια γυναίκα βγήκε από τις κουίντες, στάθηκε στη μέση της σκηνής και άρχισε να μιλάει με γεροτνίστικη, παραμορφωμένη φωνή. «Τάφε μου, κλίνη μου αιώνια..»
Ο Λάμπρος ανατρίχιασε. Όρμηξε στο καφενείο βγάζοντας ανάσα μαζί με κραυγή. Έπεσε στα γόνατα μπροστά στην οθόνη και άρχισε να ψεκάζει τη γυναίκα.. Έπρεπε να σταματήσει, να σταματήσει, τον τρέλαινε η φωνή της, ήταν σαν τη φωνή της Ελένης, σαν τη φωνή της μάνας του όταν φώναζε τον πατέρα του πούστη και την Βουλγάρα καθαρίστρια βρωμιάρα κακομοίρα, σαν τη φωνή του πατέρα του εκείνο το βράδυ που ο Λάμπρος σήκωσε κρυφά το τηλέφωνο και τον άκουσε να μιλάει σε μια άλλη γλώσσα με έναν άντρα, να γελάει και να βγάζει βογκητά και λαχανιάσματα, να σταματήσει, να σταματήσει.
Άρχισαν να τρέχουν σάλια, το δεξί του χέρι κρέμασε στο πλάι, το αριστερό συνέχισε να ψεκάζει την οθόνη, το σπρέι γέμισε την ατμόσφαιρα. Άρχισε να βήχει.
Και τότε η γυναίκα σταμάτησε το μονόλογο. Έδωσε μια και βγήκε από την οθόνη. Γέμισε το χώρο μπροστά του. Έκανε μια υπόκλιση.
«Χάρηκα. Αντιγόνη.»
Του άπλωσε τα χέρια. Ο Λάμπρος προσπάθησε να σηκώσει το αριστερό- αυτό με το σπρέι. Η γυναίκα του το έπιασε. Ήταν σαν να ακουμπούσε βελόνες, χιλιάδες βελόνες. Του το τράβηξε απότομα και το έφερε στο στόμα της. Ο Λάμπρος άρχισε να σέρνεται στις πατούσες του. Η γυναίκα τράβηξε πιο δυνατά. Και συνέχισε μέχρι που του ξεκόλλησε το χέρι από τον ώμο. Το σπρέι έκανε έναν μεταλλικό θόρυβο καθώς έπεσε στο πάτωμα. Αίμα άρχισε να πετάγεται καμπυλωτά από ψηλά. Ο Λάμπρος δεν είχε φωνή, ούτε ανάσα. Έκλεισε τα μάτια, ακούγοντας τη γυναίκα να τραγανίζει το χέρι του και να ρουφάει τα δάχτυλα με λαιμαργία.

Τον βρήκε η αστυνομία μετά από μέρες. Ένας γείτονας παραπονέθηκε για τη μυρωδιά. Βρωμούσε λέει, σαν μουχλιασμένο στρώμα..
posted by sorry_girl @ 2:29 μ.μ.  
23 Comments:
  • At 3:31 μ.μ., Blogger zouri1 said…

    τελειο

     
  • At 4:51 μ.μ., Blogger Durden_Alie said…

    sorry_girl said...

    Ζήλεψα..ειδικά τη σκηνή του ξεκοιλιάσματος!γμτο!εμένα δε μου βγαίνουν τόσο ζωντανές!


    πΛ(παχύ, σαλονικιώτικο)άκα ΜΕ κάνεις, κοπέλα μου;;;

    Καλά που δε με πρόλαβε η νύχτα...:-)))

     
  • At 7:18 μ.μ., Blogger zero said…

    Παρα πολυ καλο το ποστ.

    ΥΓ: αρκετα ρεαλιστικο.

    ζερο.

     
  • At 7:18 μ.μ., Blogger kalamari said…

    "Οταν κλαινε οι θεατρινοι
    πριν την αυλαια στο καμαρινι
    η νυχτα σκιαζεται ... "

     
  • At 7:55 μ.μ., Blogger PsyxiatroZ said…

    Τι σου κάνει ένα 45άρι ε; κλικ κλικ μπαμ

     
  • At 9:02 μ.μ., Blogger homelessMontresor said…

    Ευτυχώς που έμειναν μερικοί μήνες ακόμα, να έχουμε να διαβάζουμε!

     
  • At 9:38 μ.μ., Blogger par...alogos said…

    ωχ...

     
  • At 7:01 π.μ., Blogger Γείτων said…

    Καταπληκτικό! Μπράβο!

     
  • At 11:09 π.μ., Blogger polikarpos said…

    υπέροχο ανήψι...νομίζω έχεις ένα θέμα με κάποια ζητήματα όπως πχ τα αντρικά στερεότυπα και το θάνατο...δεν ξέρω αν είναι απωθημένα, ή απλά δημιουργικότητα και φαντασία, but it definitely makes for great reading....

     
  • At 11:37 π.μ., Blogger sorry_girl said…

    @zouri1:
    ευχαριστώ σας!
    @theunusualsuspect:
    Αχαχα!Μπα μάλλον το θέμα είναι οτι λάτρευε αυτό που ήταν και σιχαινόταν τους υπόλοιπους..!
    @durden_alie:
    Δε σε κάνω πλλλάκα μωρέεεε!Κάτσε γιατί έμαθα και μια άλλη σαλλονικιώτικη..κιούσπα!αχαχα!οπότε η δική μου αφήγηγηση ξεκοιλιάσματος είναι κιούσπα μπροστά στη δικιά σου!αχαχα!
    @zero:
    Ευχαριστώ ζερούλη!;)
    @asfyxia:
    "έγινα ηθοποιός, ήθος ποιώ.."
    @psyxiatrosz:
    Ακριβώς!!
    @homelessmontresor:
    Μόλις γίνουν 13 οι ιστορίες πες καμιά ιδέα για τη συνέχεια!
    @dimitris:
    Μωρέ καλά λες!
    @γειτων:
    Σ'ευχαριστώ και καλώς ήρθες..
    @polycarpos:
    Ευχαριστώ καλό μου..τώρα σχετικά με αυτό που λες..με το θάνατο ναι.Με τα στερεότυπα, ανεξαρτήτως όμως, φύλου πάλι ναι.Εξάλλου όπως θα έχεις δει οι ιστορίες είναι ισομοιρασμένες μεταξύ αντρών και γυναικών.Και υπάρχει κοινή συνισταμένη στις ιστορίες..αλλά δε θα στην πώ!χεχε!homework!

     
  • At 12:28 μ.μ., Blogger homelessMontresor said…

    Μα τι πιο λογικό από τις "Ιστορίες της υπαίθρου/χωριού/θάλασσας/οτι θες τέλος πάντων. Που είναι όμορφα μόνο τη μέρα." Και μετά θα βάζεις εποχές αντι για μήνες ή μπαχαρικά ή χμμμ κάτι θα σκεφτούμε ως τότε!
    Δεν έχεις παράπονο, κατευθείαν απάντησα! :Ρ

     
  • At 1:09 μ.μ., Blogger sorry_girl said…

    @notos:
    Καλημέρα και καλή επανένταξη να 'χουμε!Σ'ευχαριστώ για τον κόπο σου..
    @homelessmontresor:
    Χεχε!Μπράβο κοριτσάκι, έτσι, δίνε μου ιδέες κι εγώ θα φτιάχνω εγκλήματα!χαχα!

     
  • At 3:41 μ.μ., Blogger Eu-aggelos said…

    το τζακουζι που μας υποσχεθηκες που είναι;;;

     
  • At 12:09 π.μ., Blogger city girl said…

    έχεις όμως μια εμμονή με τα σάλια ε? πολύ σάλιο ρε παιδί μου... :p
    nice πάντως!

     
  • At 6:08 μ.μ., Blogger Psipsinel said…

    katapliktiko gia akomi mia fora . bravo!

     
  • At 8:44 μ.μ., Blogger Durden_Alie said…

    Και υπάρχει κοινή συνισταμένη στις ιστορίες..αλλά δε θα στην πώ!χεχε!homework!

    Κυρία, κυρία! Να πω;

    :-Ρ

     
  • At 3:27 μ.μ., Blogger YO!Reeka's said…

    καλά να πάθει ο πούστης- ακούς εκεί να του πληρώνουν λοφτ στο γκάζι και άλλοι να χτυπιούνται για το νοίκι!

     
  • At 12:10 π.μ., Blogger vromogato said…

    ε ε ε εχουμε πάρτυ εδώ, έχουμε πάρτυ

     
  • At 11:06 π.μ., Blogger angeliki marinou said…

    Eίναι φυσικά πολύ καλό, αλλά θα έλεγα να προσέχεις μην επαναλαμβάνεσαι (θυμίζει εναλλακτική έκδοση της ιστορίας του Παύλου, με διαφορετικό είδος ψυχασθένειας)

     
  • At 12:02 μ.μ., Blogger Η Μικρή Ολλανδέζα said…

    τέλειο :)

     
  • At 12:51 μ.μ., Blogger sorry_girl said…

    @ey_aggelos:
    Λύσσαξες με το τζακούζι!!Ούτε το σαλάχι δεν το απαίτησε!χεχε!p:
    @city_girl:
    Xεχε!
    @psispinel:
    Ευχαριστώ πολύ!!!!
    @durden_alie:
    Να πείς παιδί μου.Αλλά αν κάνεις λάθος , θα πας έξω στην αυλή, θα κόψεις ένα κλαδί και θα έρθεις να σε δείρω με τη βίτσα!
    αχαχαχα!
    @voice:
    Πώς λέμε "αει πνίξου;":p
    Καλές διακοπές!
    @gelial:
    Βρε καλώς τοοοοοοοο!Χεχε..έτσι-έτσι να μάθει!
    @vromogato:
    Πάρτυ στον 13ο αγαπητό βρωμόγατο.Τί κρίμα που τα νυχάκια σας δε σας βοηθάνε να σκαρφαλώσετε!!!χιχι!
    @renton:
    Σ'ευχαριστώ και για τον κόπο να το διαβάσεις(ήταν και ψιλο-σεντόνι!).Η συνισταμένη των ιστοριών αυτή είναι:οι εμμονές και οι νευρώσεις.Διαφέρουν του καθενός αλλά δεν παύουν να είναι εμμονές και νευρώσεις.:)
    @η μικρή ολλανδέζα:
    Καλημέρα κοριτσάκι!Είσαι καλά;!πολλά ματς-μουτς!

     
  • At 1:40 μ.μ., Blogger par...alogos said…

    Που χάθηκες?

     
  • At 1:58 μ.μ., Blogger sorry_girl said…

    @dimitris:
    Μπερλίν αχ ντου Μπερλί πιτσιρίκι!Χτες αργά γύρισα και δεν μπορώ να συνέλθω..Ανέμενε σεντονο-ποστ με εικόνες..

     
Δημοσίευση σχολίου
<< Home
 

© 2006 ..Εννιά με δύο.. | Blogger Templates by Gecko & Fly.
No part of the content or the blog may be reproduced without permission.
Learn how to Make Money Online at GeckoandFly
First Aid and Health Information at Medical Health

 
 
eXTReMe Tracker

Web This Blog
About Me


Name: Sorry girl
Home: Athens, Greece
About Me: "Δεν την πιστεύω απ'το Άργος τη γενιά σας , Λίβυες μοιάζετε δεν μοιάζετε ντόπιες , ο Νείλος μόνο θα έβγαζε παρόμοιες . Ή μοιάζετε με Κύπρισσες που χάραξε καλός τεχνίτης . Ή με Ινδές , στα σύνορα της Αραπιάς , όπως ακούω - που σελώνουν για αλόγατα καμήλες . Κι αν είχατε τόξα θα σας παρομοίαζα με τις αβάτευτες και αντροφόνες Αμαζόνες." Αισχύλου "Ικέτιδες"
See my complete profile

Previous Post
Archives
Links
Ιστορίες της πόλης. Που είναι όμορφη μόνο τα βράδια.