..::Don't you love her madly?::..
| Τετάρτη, Ιουνίου 28, 2006 |
| Φανταχτερέ εαυτέ μου. |
| Για εκείνες τις φορές που η ανικανότητά σου σε πετάει έξω από το σύστημα. Για όταν αισθάνεσαι ανίσχυρος να δέσεις τα πάθη σου και σε σέρνουν. Για τους ανθρώπους που σε ενοχλούν και δεν αντέχεις να τους αποκόψεις. Για τους καβγάδες που απέφυγες τεχνηέντως και τα ανείπωτά τους σε τρώνε χρόνια μετά. Για την έλλειψη αισθητικής που σε πονάει στα μάτια. Για τη γκρίνια και τη μιζέρια του μέσα σου και του έξω τους. Για τις συναντήσεις και τις συζητήσεις που πας σέρνοντας και μετά κλαίγεσαι. Για την αδυναμία οριοθέτησης σαφούς προσανατολισμού. Για την έλλειψη άποψης. Για τις ηλίθιες γενικεύσεις. Για τις περιττές συνουσίες πάσης φύσεως που πήρες μέρος. Για τις ρημάδες αναμνήσεις των πιο άκυρων γεγονότων. Για την έλλειψη μνημονικού στα σημαντικά. Για την μαλακισμένη καθημερινότητά σου. Για τη μη έγκυρη κάλυψη των οφειλών σου. Για τις κουβέντες χωρίς βάση . Για την εκλογίκευση των πιο τρελών περιπτώσεων. Για την προσποίηση άκρατης κοινωνικότητας. Για το συνεχές κυνήγι της διαφορετικότητας. Για την ευπρέπεια του δήθεν σου. Για τους ενθουσιασμούς σου που χτυπάνε συνέχεια στον ίδιο τοίχο . Για τη χαλιναγώγηση του παροσμητισμού σου. Για τις ντροπές έκθεσης. Για τους συναισθηματισμούς και τα κλάμματα. |
posted by sorry_girl @ 12:28 μ.μ.  |
|
|
|
| Δευτέρα, Ιουνίου 26, 2006 |
| Πωλούνται τα εντός |
| Μικροφωνίζει και γίνεται αντιληπτό. Το αδήλωτο παρόν σου. Μπουκώσου τώρα με τις προσδοκίες σου και ξέχνα. Οι υπόλοιποι θα την παλέψουν ούτως ή άλλως. Υπερπροσπάθεια να μην ξεκινήσει αποτυχημένα και αυτή η εποχή. Χρωστάς κάποιες κουβέντες σ' εκείνο το απογοητευμένο βλέμμα από παλιά. Κι αν δεν έρθει , θα πας εσύ. Ο καθένας τη δουλίτσα του και το πανί του. Α ρε σύντροφε! Εκατό χρόνια θα ζήσεις κι ας σ' έχουν διαγράψει με συνοπτικές διαδικασίες , όταν δε θέλησες να καλύψεις το χαμένο έδαφος. Κι ας μην καταλάβουν ποτέ πως τους υποστηρίζεις ακόμα και τώρα φοράς εσύ εκείνο το απογοητευμένο βλέμμα από παλιά. Αναμονή και πολλά άδεια ποτήρια. Βράδυ και αμάξια μόνο μ' έναν επιβάτη. Πάλι άργησες και στην ταβέρνα θα βρείς το λερωμένο τραπέζι κενό. Καρέκλες τραβηγμένες στην άκρη , αχρησιμοποίητες από χρόνια , μιας και οι επισκέψεις ειδοποίησαν πως δε θα 'ρθουν τελικά. Ακούγεται αχνά "ναστράβια". Ο πονοκέφαλος σκάει και σ' αφήνει μουδιασμένο. Θα ξαναγίνει μπλέ , έτσι δεν γίνεται πάντα; |
| posted by sorry_girl @ 1:07 μ.μ. |
|
|
|
|
| Η Μαρίνα ετοιμάζεται για ραντεβού. |
Έκλεισε το τηλέφωνο με το Σώτο και μεταξύ πανικού και ασυγκράτητης χαράς πήρε τηλέφωνο τις τρείς κολλητές της. Έκλεισε ένα μισάωρο με την καθεμία και μετά από ατέλειωτη τηλεδιάσκεψη κατέληξε στα ρούχα που θα φορούσε : στενό μαύρο παντελόνι και ένα στράπλες με στράς. Έτσι και θα τον εντυπωσίαζε και θα του φαινόταν αρκούντως σοβαρή.
Δεν ήξερε που θα την πήγαινε αλλά θα τον άφηνε να πάρει πρωτοβουλία. Αργότερα θα έβλεπε το στυλ του και θα το προσάρμοζε ανάλογα. Η αλήθεια ήταν πως της άρεσε. Ήταν αρρενωπός , ψιλοάγριος και αποφασιστικός. Ό,τι δηλαδή δεν ήταν ο προηγούμενος. Το ένιωθε όλα θα πήγαιναν καλά αυτή τη φορά. Στην εταιρεία , η καθαρίστρια που τα ήξερε όλα και όλα τα έβλεπε , της είχε πει οτι δεν είχε πολλά-πολλά με τους κεραμιδόγατους του γραφείου και οτι δεν μίλαγε με γκόμενες στο τηλέφωνο. Άρα ήταν μόνος του , όχι σαν εκείνο τον παντρεμένο που την κυνήγαγε και δεν της είπε παρά μόνο μετά από ένα μήνα οτι είχε γυναίκα και παιδιά. Τον άθλιο! Καλά της το 'λεγε η κολλητή της οτι κάτι δεν πήγαινε καλά αλλά εκείνη σκεφτόταν οτι απλά τη ζήλευε που ένας τόσο ωραίος άντρας και με λεφτά την ήθελε.
Τώρα όμως με το Σώτο θα ήταν διαφορετικά. Συνέχισε να ονειρεύεται και να σχεδιάζει τη γνωριμία με τους γονείς της , το γάμο και όλα αυτά που θα ερχόντουσαν. Σταμάτησε την ονειροπόληση για να φτιάξει τα νύχια της. Αποτρίχωση δε θα έκανε. Μ' αυτό τον τρόπο και να της ερχόταν να του κάτσει θα σταμάταγε σίγουρα. Δεν έπρεπε να τον αφήσει να την πηδήξει εκείνο το βράδυ. Πώς θα τον κράταγε μετά;
Έβαλε αρκετό άρωμα για να κρατήσει και πήρε την τσάντα της. Απόψε θα νικούσε εκείνη.. |
| posted by sorry_girl @ 10:26 π.μ. |
|
|
|
| Παρασκευή, Ιουνίου 23, 2006 |
| O Σώτος ετοιμάζεται για ραντεβού. |
Έκλεισε το τηλέφωνο. Όλα είχαν κανονιστεί. Στις 8μισι θα συναντιόντουσαν στο Θησείο.Τώρα βέβαια δεν μπορεί να πει και με σιγουριά οτι ήταν ραντεβού αυτό που κλείσανε.Πάντως κάτι θα έβγαινε από όλους αυτούς τους μήνες που απλά χαιρετιόντουσαν στο διάδρομο της εταιρείας,αυτή φορτωμένη με κλασέρ , αυτός στο δρόμο για το καπνιστήριο.Ήταν ωραία γκόμενα , όσο να πεις. Λίγο φορτωμένη βέβαια αλλά τι σημασία είχε; Σάμπως θα την γνώριζε στη μάνα του;
Μετά από κάμποσα βλέμματα αποφάσισε να της πει να πιούνε κανα ποτό. Τώρα ένα , τώρα δύο θα έδειχνε.Ευελπιστούσε όμως οτι δε θα του τα ' πρηζε ιδιαίτερα και δε θα είχε την απαίτηση να την κεράσει.Ποτέ δε γούσταρε τα κεράσματα.Γαμημένη χειραφέτηση σου λέει ο άλλος.Τι σκατά κοπανιούνται οι γυναίκες , διαλαλούν την ανεξαρτησία τους και μετά σου θέλουν και κεράσματα..Μόνο την πρώτη του γκόμενα , την Αναστασία είχε κεράσει κι αυτό γιατί είχαν πάρει πρωτάθλημα. Αλλά δεν άξιζε τον κόπο. Ούτε μια πίπα δεν κέρδισε σε αντάλλαγμα. Ωραία η Αναστασία αλλά με το που είδε τη μάνα της φρίκαρε και την έστειλε. Σκέψου να γίνει και η Αναστασία έτσι!
Φόρεσε καθαρό πουκάμισο , έβαλε και κολώνια και τράβηξε και μια μαλακία -μην τον περάσει και για λιγούρη..
Έφυγε από το σπίτι να πάει τ' αμάξι για πλύσιμο γιατί ποτέ δεν ξέρεις και που θα καθότανε.
Σωστός ο Σώτος! |
| posted by sorry_girl @ 1:42 μ.μ. |
|
|
|
|
| Επιμύθιο |
Δοκιμαστικό ήταν. Και το 'ξερες από αρχής. Τώρα τι θα ζητήσεις παραπάνω; Χρόνος που φεύγει και ανεκμετάλλευτες ώρες. Βοήθεια από ειδικούς και όλα θα πάνε καλά. "Κι όσοι μας μίλαγαν για επιλογές ήτανε μπάσταρδοι πέρα για πέρα πουλημένοι " , που έλεγε και η Γώγου. Κι αναρωτιέμαι μετά από τόσα χρόνια αν οι δικές σου επιλογές σε βγάλανε πέρα ακέραιο. Κουβέντες που ποτέ δε γίνανε κι ίσως δε χρειαζόταν και τελικά να γίνουν. Τώρα θα τερματιστεί. Ίσως να πάρει πολύ καιρό. Θυμάται κανείς άραγε το γύρο του θανάτου στα παλιά λούνα-παρκ; Το μεγαλύτερο πρόβλημά σου το είχες κιόλας οριοθετήσει : ποτέ δεν έζησες σύμφωνα με την ηλικία σου , έλεγες. Κι εγώ τελικά οριοθέτησα εκείνα τα κομμάτια να μην αναπλαστούν ποτέ. Λάθος; Θα δείξει.
Εκείνες τις νύχτες που σ' έπαιρνε μπάλα η πτώση έβγαινες με τα μάτια βαμμένα κι όλοι σε κοιτάγανε. Νομίζαν οτι ήσουν κάποιος ροκ σταρ και δήλωνες το ξεχωριστό σου. Και σε κοιτούσαν με θαυμασμό και φόβο. Κι εγώ καμάρωνα δίπλα σου. Ήξερα οτι το βράδυ σου ζούσες μόνο για τη δική μου φωνή. Και κατάλοιπα μένουν για λίγο ακόμα. |
| posted by sorry_girl @ 10:14 π.μ. |
|
|
|
| Πέμπτη, Ιουνίου 22, 2006 |
| Μια μικρή - μικρή επιστροφή. |
Πέρασα μια αρκετά σκοτεινή αρχή εβδομάδας. Ήρθα σήμερα στη δουλειά και ακόμα είμαι σε μια θολούρα.Καλύτερα πάντως. Συνειδητοποίησα οτι η ζωή τρέχει ούτως ή άλλως. Ακόμα κι αν εσύ σέρνεσαι στην τρύπα σου ο κόσμος έξω έχει φώς.Κι εσύ απλά χάνεις χρόνο με το να μένεις στα σκοτάδια. Στις καλύτερες μέρες που έρχονται λοιπόν..
Υπάρχουν λύσεις αλλά δεν είμαι έτοιμη να τις δεχτώ..Βλέπεις έρχονται σε αντίθεση με το μεγαλύτερο φόβο μου. Κι όμως τί άλλο να κάνω; Πρέπει να τελειώσει όλο αυτό.
(Ξυπνώντας ουρλιάζεις στο σκοτάδι.Κι αυτό επιμένει να σου γελάει χαιρέκακα.Κοιτάς τα χέρια σου κι έχουν χαρακιές.Κοιτάς τα πόδια σου κι έχουν αίματα.Οι φίλοι αναιμικοί , στέκουν και σε κοιτάνε.Παράλογα περιμένεις κάποιον να σε τραβήξει.Μα το πιό βαθύ σκοτάδι είναι ακόμα κυρίαρχο.Ιδρωμένο νυχτικό και οι γεννήτορες να ανησυχούν.Λύσεις και επιλογές.Όχι δεν είναι εφιάλτης.Μια ακόμα νύχτα είναι και θα περάσει.)
Διάβασα και τα σχόλιά σας. Εσάς που ξέρω και εσάς που δεν έχουμε γνωριστεί ακόμα.Και ειλικρινά ήταν μια ανάταση.
Μιλάμε λοιπόν.. |
| posted by sorry_girl @ 9:59 π.μ. |
|
|
|
| Δευτέρα, Ιουνίου 19, 2006 |
| ημικρανίες |
ημικρανίες
υπάρχει περίπτωση ένας άνθρωπος να πεθάνει από ημικρανίες;
υπάρχει περίπτωση ένας άνθρωπος να μην έχει ερωτική επιθυμία;
ημικρανίες |
| posted by sorry_girl @ 9:06 π.μ. |
|
|
|
| Παρασκευή, Ιουνίου 16, 2006 |
| Αστεράκια του συρμού. |
Αδήλωτες πορείες.
Αναπάντεχες συναντήσεις.
Μετακινήσεις που δεν πήραν έγκριση.
Στο ίδιο στοιχειωμένο λιμάνι , είχα πει πως όλα θα είναι αλλιώς. Είχες πει οτι οι άνθρωποι είμαστε καταδικασμένοι να αλλάζουμε. Και να που δεν είναι το ίδιο.
Στο προσκλητήριο της τάξης των ακροβατών , επίτιμα μέλη θα απουσιάζουν συνεχόμενα.
Η παραγωγική μου ενέργεια , δεν το βλέπεις;
Συνεχής ανανέωση και χτυπάει το σύστημα.
Και που το ξέρω οτι εγώ έχω το τόξο και εγώ το βέλος , δεν ξέρω τι να τα κάνω. Είσαι σε θέση να τον κάνεις εσύ αντί για μένα;
Δε μου φταίει κανείς μα δεν έμεινε και κανείς.
Αδειάζει , αδειάζει.
Τα ρούχα πέφτανε τότε θυμάμαι και τα μάζευες αφηρημένα με παραμάνες. Κι όταν κάποιος σε γνώρισε , τρόμαξες και άλλαξες όψη.Ζούσες σαν μέσα σε νερό , αμφίβιο και οι υπόλοιποι δίποδα θηλαστικά.
Άργησε.
Σκεβρωμένη πλάτη.
Ήθελα να σκέφτεσαι απλά για μένα. Να με νοσταλγείς. Να μην αντέχει το κορμί σου στην έλλειψή μου ούτε μια στιγμή. Να σε πονάει. Να γελάω και να ψάχνεις τι είπες για να το ξαναπείς.
Τόση αρρώστια.
Μα ποτέ , ούτε για μια στιγμή , δεν ήθελα ... γάμα το. Ετεροχρονισμένες απολογίες. Καμιά αξία δεν έχει.
Κοιτάω μακριά. |
| posted by sorry_girl @ 2:51 μ.μ. |
|
|
|
|
| "Μα εγώ δεν έχω άλλη ελπίδα έξω από σένα.." |
Εικόνες. Μπλεγμένα καλώδια σε φύλλα και πάλι πίσω. Νερά γύρω από τις ράγες. Αρχηγέ δεν μακράινει η επιστροφή , τουλάχιστον απόψε. Πριν χαθείς , καληνύχτα. Θόρυβος από τον αέρα. Αχός. Κ ι ένας φαντάρος λοξοκοιτάει για να μην πάει χαμένη η άδεια. Νεράιδα και πριγκήπισσα αυτή ξανά. Και ο τελευταίος συρμός αργεί ακόμα.Αχνά σημάδια , μάλλον ονόματα. Μόνο τρία λεπτά περάσαν. Πόσος κόσμος περιμένει αυτή τη διαφορά. Και δεν επικοινωνείς. Απόμακρη καταγραφή. Εικόνες ,λέω...
Δυσκολευόμουνα. Μα χέρια στη μέση μου τυλιγμένα με τραβάνε. Βλέπω κόκκινα και άσπρα. Ταχύτητες όχι αστεία. Περιμένω.
Φρέσκος αέρας μέσα από τη στοά. Κορίτσια με ψηλά δεμένα παπούτσια. Πάλι υπάρχει περιθώριο. Για μάτια , για βαμμένα μαλλιά. Για οτιδήποτε αλλιώτικο θαυμάσεις. Είναι η ώρα τέτοια και πού είναι τα κομμάτια σου;
Νομίζω οτι κάπου στο βάθος βλέπω τον εκπρόσωπό σου. Διάφανο ήρωα , καταδικασμένο στη θυσία. Φτιαγμένο για να πέσει στην τιμημένη μάχη. Αλλοτινό ιππότη και αιώνιο εραστή. Γυναίκες τον προσκυνούν.Τη μοναξιά του , τον σκοπό του.
Άδικο να μαζεύεσαι στη φωλιά σου όταν είναι έτοιμο φευγιό.Και δε μένει πια δικό σου. Στήσε το βάθρο σου κι ανέβα αν σε δώ. Σε κοσμούν τα ίχνη στα χέρια σου.Ένα πράγμα , μία πράξη. Τις πόρτες του αυτοκινήτου σου να χτυπάς. Σε ποιά συρροή θα πέσεις; Εσύ να φεύγεις. Λυγμός μέσα στη νύχτα σου.
Το τρένο πάει γρήγορα. Αντοχή για να το σώσω. Το μισό σου σώμα κολλημένο πάνω μου. Δε σε ξέρω , είσαι άγνωστος μα δεν τραβιέμαι μακριά. Εκμεταλλευόμαστε τα απότομα φρένα και εφαρμόζουμε στιγμιαία. Έτσι σαν να φτιαχτήκαμε κι οι δυο για τούτη τη στιγμή. Που θα μεσιάζει η νύχτα και πριν έρθει η επόμενη στάση θα 'ναι σαν να σε ξέρω. Τα μισά μας κορμιά έχουν κιόλας γνωριστεί. |
| posted by sorry_girl @ 10:05 π.μ. |
|
|
|
| Πέμπτη, Ιουνίου 15, 2006 |
| Αντίο και καλώς όρισες. |
Τρελός ψυχαναγκασμός να ορίσεις σώνει και ντε τη στιγμή.
Εκείνη την άπιαστη που τόσες φορές έχουμε μελετήσει.
Τόσο που κατάντησε κουρέλι πια από τα τόσα αγγίγματα με ιδρωμένα δάχτυλα.
Να σε συνεφέρει τί μικρέ μου πρίγκηπα; Ένα τόσο δα προβατάκι;
Άντε λοιπόν.
Το δρόμο τον ξέρεις.
Εκεί που θα πας θα σε αγκαλιάσουν τριμμένα πουκάμισα.
Θα σκαρφαλώσουν πάνω σου και θα σε λατρέψουν μέχρι θανάτου τετελεσμένου.
Προσωρινά μιλώντας , σκούπισε τα χέρια σου και στο καλό να πας.
Όταν θα σε ψάξω , ξέρω οτι δε θα σε βρώ.
Μα ξέρω επίσης οτι δε θα χρειάζεται κιόλας.
Οπότε δράμα δεν υπάρχει.
Κι αν βρεθούμε ποτέ τυχαία δε θα κοιταχτούμε καν. |
| posted by sorry_girl @ 12:31 μ.μ. |
|
|
|
| Τετάρτη, Ιουνίου 14, 2006 |
| Όλα αυτά ακούστηκαν από τον υποθηκευμένο πύργο.. |
"Ναι , το ξέρω πως δεν επικοινωνείς γιατί δεν έχεις κάτι να πεις. Σε νιώθω σκοτεινιασμένο κι άυλο , όπως έλεγες σιγοτραγουδώντας, να γυρνάς στους δρόμους λίγο μετά το σούρουπο. Ένα τσιγάρο παρέα σου κάνει κι εμένα το μυαλό μου γυρνάει ξανά και σε βλέπει με το μακρύ μαύρο παλτό , σκυφτό.
Εγώ όπως τα ξέρεις. Χτες έδωσα μια εκτύπωση σε όλα αυτά που σκαλίζω εδώ μέσα. Παραδόξως βγήκαν 24 σελίδες. 24; Μα τι σκατά έγραψα; Και από εδώ και πέρα τί θα γράφω;
Θα με βαρεθεί ο κόσμος φιλαράκι. Μεγάλο κακό έρχεται.
Ξέρεις κατάφερα να αλλάξω όλα αυτά που σε αηδίαζαν σ' εμένα.Δηλαδή μάλλον.Αλλά δε μ' αρέσει αυτό που έγινα. Πολύ πλαστικό το αποτέλεσμα , πολύ γυψοσανίδα έχει πέσει. Ε ρε πως κατάντησε. Σωροί τα σκουπίδια ξαναμαζεύτηκαν.
Σκατά. Με χάλασε το αναθεματισμένο.Fuck.Πολύ εσωτερικό βγαίνει. Να κάνω μια διαγραφή να πάνε όλα στο διάολο; Άστα μωρέ που να τρέχουμε τώρα.
Από εδώ που κάθομαι βλέπω παπούτσια περαστικών και φύλλα στα πεζοδρόμια. Αν κοιτάξω ψηλά θα δω ουρές αεροπλάνων. Αν δώσω μια θα σπάσω το τζάμι και οι περσίδες θα ανεμίζουν κομματιασμένες αλλά ελεύθερες. Μωρέ να σε ρωτήσω κάτι; Πονάει πολύ; Που να θυμάσαι τώρα θα μου πείς.. Ντροπή φιλαράκι. Ντρέπομαι. "
"Ρούχα μαζί που πλύθηκαν κι έχουνε γίνει ροζ"
Νά την που ξανάρχεται η μ. και ποιός την πιάνει τώρα που αλάφρυνε κιόλας. Ψυχεδέλεια. |
| posted by sorry_girl @ 3:43 μ.μ. |
|
|
|
|
| Αηδία απλώς. |
Κάπου ανάμεσα στα χαρτιά του γραφείου κι ένα ξέχειλο τασάκι με ένα άδειο ποτήρι καφέ δίπλα , επιμένει να ξεπηδά στυλό και φύλλο με σκαλισμένες κουβέντες πάνω. Τι σου είναι και αυτή η επιμονή! Αλλιώς στα "πάγια κολλάς".
Σκέφτομαι διάφορα τον τελευταίο καιρό. Πως οι μεγάλες προσπάθειες ν' αλλάξεις τον εαυτό σου ευοδώνουν και το πετυχαίνεις μέσα από στερήσεις. Και πώς μετά , στέκεσαι απορημένος στη γωνιά και κοιτάς την καινούρια σου έκδοση. Και δε σου κάνει τελικά αυτό που βλέπεις. Οπότε δεν είναι τυχαίο , που και σε κανέναν άλλο (από αυτούς που μετράνε για σένα ) δεν κάνει.
Ο ιλουστρασιόν εαυτός σου. Κοινωνικά ευσταθής και αρμόζων. Που νόμιζες οτι θα θαμπώσει το μαύρο κενό που κουβαλάς. Αυτό που άφησες σε μια γωνιά κι έλεγες οτι δε θα ξαναδείς ποτέ. Δε θα ξανασκοντάψεις επάνω σ' αυτό το σωρό.
Απλά το ανικανοποίητο; Αυτό που ορίζει την ευτυχία σαν αυτό που είναι οι άλλοι; Και για ποιά πληρότητα μιλάμε; Ένας άνθρωπος είναι μισός. Όχι , επιμένω να καταλάβω. Για τη δημιουργία σαν διέξοδο θα μιλήσουμε; Ποιά δημιουργία; Αυτή που άλλοι απαίτησαν από σένα και μόλις την ολοκλήρωσες σου ρίξαν μια κλωτσιά; Κι εσύ τρέχεις να προλάβεις την επόμενη γιατί ποιός ξέρει , μπορεί τότε να σε χαιδέψουν. Ολόκληρος νιώθεις μόνο όταν οι άλλοι σε κοιτούν. Ο δικός σου καθρέφτης σε δείχνει πάντα μισό.
Ανθρωπάκι. |
| posted by sorry_girl @ 1:18 μ.μ. |
|
|
|
| Τρίτη, Ιουνίου 13, 2006 |
| 11 του έκτου |
Κρυστάλλινο και διαυγές να 'ναι
Να μπορείς να διακρίνεις απέναντι χωρίς να παραμορφώνει τη στιγμή
Να μην αλλοιώνεται ο χρόνος
Εραστές και σύντροφοι οι ρωγμές στις πλάκες του πεζοδρομίου
Στο χρώμα της άμμου το αποτέλεσμα
Σκίτσο με κάρβουνο το μέχρι τώρα
Δε σε διακόπτω
Βάζω αστερίσκους για να στα πω όταν θα τελειώσει το πρόγραμμα και μόνο χιόνια στην οθόνη θα ακούγονται
Καθαρά γραμμένα τα επόμενα
Δυο φιλιά στα μάτια και αντίο
Άδειασα ξανά
Ποτήρια και τασάκια στο μάρμαρο
Θα περιμένουν τη σειρά τους |
| posted by sorry_girl @ 1:22 μ.μ. |
|
|
|
|
| Ένα τηλεφώνημα , θηλυκό |
Εκείνο το βράδυ , άνοιξε ένα μπουκάλι κρασί μόνη της. Έκατσε στην παγωμένη κουζίνα. Έβαλε ραδιόφωνο σιγά. Μα λίγο ζαλίστηκε και θυμήθηκε. "Να πάρω τηλέφωνο;" , αναρωτήθηκε. Κοίταξε την ώρα. Περασμένες δώδεκα. "Είναι αργά" , δίστασε. "Θα πάρω ",αποφάσισε. Πήρε στο σπίτι του χωρίς να απορήσει που μετά από πέντε χρόνια θυμόταν ακόμα το τηλέφωνό του χωρίς να έχει καμιά αμφιβολία. Αυτή που ξέχναγε και το δικό της πολλές φορές. Κάλεσε τρείς φορές και ετοιμάστηκε να το κλείσει. Τότε το σηκώσανε. "Ναι;" , τον άκουσε να λέει."Εγώ είμαι", του είπε με μιας."Καλησπέρα φιλαράκι". Τον άκουσε να παίρνει μια κοφτή ανάσα και σκέφτηκε οτι θα της το κλείσει."Καλησπέρα", της είπε. Η φωνή συγκρατημένη και σε αμυδρή ισορροπία. Όταν κλείσανε , 4μισι ώρα το πρωί , το μπουκάλι ήταν άδειο , εκείνη μεθυσμένη. Ήταν καλά. Τον άκουσε. Του είχε επιτέλους πει οτι πάντα τον είχε στο πίσω μέρος του μυαλού της. Κάθε μέρα , κάθε λεπτό από τότε που τον πρωτοείδε σχεδόν δέκα χρόνια πριν. Κι οτι δε θα άλλαζε πια αυτό μα δεν την πονούσε τόσο. Το είχε αγαπήσει , ήταν δικό της. Ησύχασε που σιγουρεύτηκε οτι βουβές συγνώμες ανταλλάχτηκαν. Ακόμα τη θυμόταν δεν την είχε ξεχάσει. "Καληνύχτα φιλαράκι. Δε θα ξαναμιλήσουμε ποτέ".
Κι έτσι έγινε. |
| posted by sorry_girl @ 1:10 μ.μ. |
|
|
|
| Κυριακή, Ιουνίου 11, 2006 |
| Qυizas,quizas,quizas |
"Κοίτα μια νύχτα έξω που κάνει" , τραγουδάει η Χαρούλα. Αλήθεια τι νύχτα θα έχει απόψε.Διαισθητικά και αισιόδοξα θα είναι καλή. Κι αν κάνει λίγο κρύο απόψε , εγώ θα βάλω πάλι καλοκαιρινά. Επιμένω οτι είναι ζέστη και δεν υπολογίζω βροχές και υγρασίες. Απόψε θ'ανέβω στο Λυκαβηττό . στο γνωστό πέτρινο πεζούλι που βλέπει όλη την Αθήνα. Τριήμερο κι κόσμος έφυγε κι η πόλη θα είναι πιο όμορφη από ποτέ. Θα έχει ησυχία , μόνο κάποιο ζευγαράκι θα μουτρώνει ο ένας σε πείσμα του άλλου. Όχι κλειστοί χώροι , κάπνα και απόγνωση σήμερα. Μπορεί όλα γύρω να γέρνουν αρνητικά , θέλω όμως να μη μιλάω και ν' ακούω μόνο. Σιωπή εκκωφαντική αλλά θα ξεχάσω. Να βγεί το μυαλό από το κεφάλι και χωρίς δεκανίκια να σχεδιάζει μόνο του.Κι αν πιάσει απόηχο ειρωνικού γέλιου θα το αγνοήσει. Το νιώθω έρχεται.
Η Κηφισίας το βράδυ θα είναι έρημη. Φανάρια θα γίνονται από κόκκινα πράσινα, ορφανά με λίγα αυτοκίνητα.Κι ο επόμενος άγνωστος που θα μου χαμογελάσει θα πάρει για απάντηση ένα χαρούμενο χαιρετισμό.
Απλώς δεν αντέχω άλλο αρνητισμό. Όλα θα είναι ροζ. Κοριτσίστικα.Πουπουλένια και αθώα. Θα δω την φωτεινή πλευρά σε ό,τι έχω παρατηρήσει γύρω μου την τελευταία εβδομάδα. Στη συναυλία του Σωκράτη είχε πολλά πιτσιρίκια στα 17 που ήταν παρέες , και χόρευαν μεθυσμένα από τσίπουρο. Τα βλεπες χαρούμενα και άνοιγε η ψυχή σου. Ευχαριστώ και το φίλο Γεώργιο για την παρέα εκείνο το βράδυ.
Γνώρισα καινούριους ανθρώπους που είχαν κάτι να πουν. Ανθρώπους που δύσκολα γεγονότα τα ξεπέρασαν κι είναι όρθιοι.
Δυο φίλοι έφυγαν για ταξίδι και νοερά είμαι μαζί τους.
Θάνατοι αποφεύχθηκαν και δόθηκε πίστωση χρόνου. Στα δικά μου βιβλία , ο κώδικας ορίζει χρέωση. Αυτό που νόμιζα κρίσιμη καμπή τελικά ήταν μια ψιλοστροφούλα. Μα τι απέραντη ανακόυφιση όταν οι φόβοι μας παίρνουν τις πραγματικές τους απειροελάχιστες διαστάσεις. Κι αν όπως πρόσφατα άκουσα , αυτά που γράφω τα καταλαβαίνω μόνο εγώ , δεν πειράζει. Εξάλλου αυτό το εγχείρημα είναι η προσωπική μου ψυχανάλυση , ενδοσκόπηση χωρίς επερχόμενη λοβοτομή και απόπειρα να γίνουν λέξεις που θα καούν όσα με βαραίνουν.
Υπάρχει νομίζω ελπίδα , εκτός από μένα να τα πιάνουν κι άλλοι. Έτσι δεν είναι παίδες;!
Να περάσετε ξεχωριστά απόψε ό,τι κι αν κάνετε και στείλτε κι ένα χαμόγελο προς τα εδώ.
Πολλά φιλιά και το ακκορντεόν σ' εκείνο το τραγούδι του Φάμελλου για fade out... |
| posted by sorry_girl @ 3:42 μ.μ. |
|
|
|
| Παρασκευή, Ιουνίου 09, 2006 |
| Πεντέμισι το πρωί. |
| Ακάλυπτος ξανά. Έρμαιο αναγκών υπόγειων. Τέλος και τίποτα δεν οριστικοποιήθηκε. Κομμένες ανάσες και κουβαριασμένες κάλτσες στο πάτωμα .Κορμιά που στεγνώνει τον ιδρώτα ο ακίνητος αέρας. Με τις ώρες. Ξημερώματα της πρώτης νύχτας αγκαλιά , μέσα και έξω και περνάει το πρώτο σκουπιδιάρικο. Ο ήχος κόλλησε από τότε πιο πολύ κι από τη μυρωδιά των μαλλιών σου. Θυσία κι αίμα στους δικούς σου ολοκαίνουργιους και τριζάτους θεούς. Μια ξύλινη βροχή στον τοίχο γέρνει. Γέρνω το κεφάλι μου στον ήχο της σαν τα σκυλιά. Ένα μικρό ροζ συννεφάκι ζωγραφίζεις με νερομπογιές στην χαραμάδα του τοίχου σου. Με ρωτάς δειλά για πρώτη φορά αν σ'αγαπάω μωρέ καθόλου. Παγώνω. Το ναι μου είναι σίγουρο μα γιατί δεν βγαίνει ανάσα; Δεν μπορώ να πω; Σ' αγαπάω όλες τις ώρες εκτός από εκείνες που σ' αγαπώ , μου λες διδακτικά. Ναι δάσκαλε .Μπορώ να κοιμηθώ τώρα; Έτσι για λίγο μέχρι να ντυθώ και να φύγω, στον πρώτο ήλιο, στο πρώτο ταξί. |
| posted by sorry_girl @ 3:17 μ.μ. |
|
|
|
| Πέμπτη, Ιουνίου 08, 2006 |
| Ένα τηλεφώνημα αρσενικό. |
Πιάνει τον καπνό να στρίψει ένα τσιγάρο.Έχει αποφασίσει εδώ και χρόνια , τουλάχιστον πέντε , πως θα καπνίζει ελεγχόμενα.Απόψε όμως είναι μόνος του στην "άθλια τρύπα" , όπως αποκαλεί το χώρο του. Η κοπέλα λείπει σε ταξίδι.Του είπε να πάει κι αυτός μαζί της , όμως δεν ήθελε. Είναι Οκτώβρης κι οι Οκτώβρηδες τον ρίχνουν. "Είμαι ελαφρύς " , ψιθυρίζει χαμογελώντας σπασμωδικά.Στρίβει και δεύτερο τσιγάρο.Αποφάσισε να το ρίξει έξω σήμερα.Σηκώνεται να πάρει από το ψυγείο μια μπύρα χωρίς αλκοόλ.Έλεγχος κι εκεί. Στην πόρτα του ψυγείου του τον κοιτάνε μέσα από τα χρόνια παλιές γκόμενες.Δε θέλει να θυμάται , αλλά δεν έχει πετάξει και καμιά φωτογραφία.
Απόψε όμως είναι αλλιώς.Το νιώθει. Αδειάζει τη μπύρα στο νιπτήρα.Βάζει 2 ποτήρια στο γραφείο του.Το ένα μπροστά του , το άλλο απέναντι.
"Καλησπέρα , φιλαράκο . Καιρό έχω να σε σκεφτώ τελικά . Κι εσύ όμως χάθηκες . Στις στιγμές που περίμενα οτι θα εμφανιζόσουνα δεν ήρθες ποτέ. Και τότε που δεν ήμουν προετοιμασμένος χτύπησε το τηλέφωνο αργα τη νύχτα κι άκουσα τη φωνή σου , χαδιάρικη και σοβαρή ταυτόχρονα. Πήρα βαθιά ανάσα γιατί για μια στιγμή δεν καταλάβαινα ποιός ήταν. Μετα με χτύπησε στα μούτρα η συνειδητοποίηση. Ήμουνα ψύχραιμος όμως δεν μπορείς να πεις. Μιλήσαμε πρώτη φορά μετά από τόσα χρόνια. Χωρίς εξάρσεις και κλάμματα. Αυτό που δεν ξέρεις είναι οτι όταν κλείσαμε εσύ ήσουνα μεθυσμένη κι εγώ πικραμένος. Άνοιξα το ρημάδι το συρτάρι και διάβασα ξανά τα γράμματά σου. Δεν βούρκωσα. Πήρα όμως την κιθάρα μετά από τόσα χρόνια κι αυτό. Δεν παίζω πια καθόλου τώρα. Δε μου το ζητάει κανείς τώρα που δε ζούμε μαζί. Πάμε μαζί σου είπα σιωπηλά , εσύ πρώτη φωνή , εγώ δεύτερη όπως τότε. Τις νταλίκες , τα δαχτυλίδια , το πιές , το γέλα ψυχή μου. Όλα αυτά που σ' αρέσαν και τα λεγες καλά.Μετά κοιμήθηκα. Καλά ήταν που τα 'παμε. Θα σε σκέφτομαι σου είπα κι η φωνή σου ράγισε. Και να ' μαι πάλι εδώ ζωντανός.'Εχω να σε θυμηθώ από τότε. Κι ούτε θα σε ξαναθυμηθώ αφού τελειώσω το ποτό."
Κι έτσι έγινε. |
| posted by sorry_girl @ 10:49 π.μ. |
|
|
|
| Τετάρτη, Ιουνίου 07, 2006 |
| Ψέμματα. |
Εκείνες τις μέρες δεν ήθελες καθόλου να μένεις μέσα στο σπίτι.Με το που έπαιρνε και σκοτείνιαζε , μια τεράστια δίψα σε βασάνιζε και με τον καιρό κατάλαβες πως με νερό δεν καταλαγιάζει.Μόνο αλκοόλ και μάλιστα σε ποσότητες σε έσωζε .Μόνο έτσι μπορούσες να κοιμηθείς χωρίς να κλαίς.Μόνη ή με παρέα. Παρέα που ποτέ δεν άφηνες να κοιμηθεί στο ημίδιπλο.Ήταν καταραμένο και αυτό σαν εσένα : να μην το αντέχουν ή να μην αντέχει.
Έφευγες λοιπόν .Ξεγελούσες τον εαυτό σου , πως αν πίνεις μετά από τις 9 το βράδυ είναι εντάξει. Δεν έχεις πρόβλημα , δεν είσαι αλκοολική. Όλος ο φυσιολογικός κόσμος έτσι κάνει.Και προσπαθούσες να ξεχάσεις οτι ο φυσιολογικός κόσμος κοιμόταν και έπινε σε φυσιολογικές ελεγχόμενες δόσεις.Τα βλέμματα που φανερώναν ενόχληση στο δυνατό σου γέλιο και στις έντονες χειρονομίες σου. Μέχρι που λούφαξες σε μια γωνιά στη μπάρα , στο ίδιο σημείο κάθε βράδυ.Φαροφύλακές της εσύ κι άλλος ένας τελειωμένος από πρέζα , που λέει την είχε κόψει πια αλλά κανένας δεν τον πίστευε.Ούτε κι εσύ.Στο ίδιο σημείο πια να εκλιπαρείς παρέα να βγει η νύχτα.'Ηταν απλά η χώρα της απόγνωσης κι ήσουν σίγουρη.Μετά είχες ακούσει οτι ακολουθεί η αμνησία.Και την ξεγελούσες να έρθει μια ώρα πιο γρήγορα.Μα αργούσε η ρουφιάνα και δεν άντεχες άλλο.Και μια βραδιά , ήρθε στη θέση του κάτι άλλο.Κάτι που είχες υποσχεθεί στον εαυτό σου και στα μάτια του οτι δεν θα ξανάκανες γιατί απλά δε σε βοηθούσε σε τίποτα.Όμως τον εαυτό σου δεν τον μετρούσες πια κι όσο για τα μάτια του την είχαν κάνει γι' αλλού.Κι έτσι το ξανάκανες.Εκείνο το ίδιο βράδυ , έβλεπες λακκούβες στο δρόμο.Έφυγες βιαστικά από το σχεδόν άγνωστο σπίτι για να γυρίσεις στο δικό σου , να κρυφτείς , να μη σε δει κανείς να καταρρέεις.Και πάλι οι λακκούβες.Μάκραινε η επιστροφή και τρομοκρατήθηκες οτι δε θα τα καταφέρεις.Όταν μπήκες στο νοικιασμένο σου , η ανάσα σου μόλις που έβγαινε. Η καρδιά σου αρρυθμούσε και νόμιζες οτι είναι θέμα δευτερολέπτων να σταματήσει.Πήρες τηλέφωνο για πρώτη φορά από εκείνο το σακατεμένο βράδυ και ήταν κλειστό.Κλειστό;Ένιωσες την παράνοια να σε χαιδεύει στα μαλλιά.Κούνησες σπασμωδικά τους ώμους.Τύλιξες τα χέρια γύρω σου σε μια παρωδία αγκαλιάς.Έβγαλες ένα λυγμό.Έψαξες για τα βοηθήματα της παλιάς σου μεθόδου.Μαχαίρι ή κοπίδι.Φοβήθηκες όμως πολύ ξαφνικά και το χέρι σου δε θα ήταν σταθερό.Σταμάτησες να ανοιγοκλείνεις συρτάρια και βγήκες στο μπαλκόνι.Ησυχία θανατερή έξω.Η ώρα 5 παρά το πρωί .Κάτι πουλιά ακουγόντουσαν αχνά.Το φώς αργούσε λίγο.Άναψες τσιγάρο από τα έτοιμα και κρυμμένα.Συντόνισες τις ρουφηξιές με τους χτύπους της καρδιάς σου.Περίμενες μετρώντας τις ρωγμές στον απέναντι τοίχο. Άδραξες τα κάγκελα και σκαρφάλωσες μέχρι τη μέση.Μετά μέχρι επάνω.Άνοιξες διαπλατα τα χέρια και σκέφτηκες πως όταν σε βρούνε θα ήθελες να φαίνεσαι σαν να έχεις πάρει αγκαλιά το πεζοδρόμιο ή σαν να έχεις κάνει μόλις έρωτα και κοιμάσαι στο στήθος του.Πέταξες το τσιγάρο και κοίταξες για τελευταία φορά προς τη θάλασσα.Γυρνώντας το βλέμμα σου είδες μια γάτα να σε κοιτάζει.Τρελάθηκες.Μιλάμε οτι σε κοίταζε στα μάτια.Είχε σταθεί στα πίσω της πόδια και σε κοιτούσε κοροιδευτικά.Κατέβασες αργά τα χέρια σου.Η γάτα δεν κινήθηκε.Συνέχισε να σε κοιτάζει.Έκανες απότομη κίνηση να τη τρομάξεις.Ούτε που βλεφάρισε.Κόντεψες να χάσεις την ισορροπία σου κι ο μηχανισμός αυτοσυντήρησης σε μάζεψε.Μερικά δάκρυα ξέφυγαν."Σκατά. Άχρηστη.", άκουσες κάποιον να λέει.Μπορεί να ήσουν κι εσύ.Κατέβηκες αργά από τα κάγκελα, μπήκες μέσα και διπλώθηκες στα δυο από τους πόνους στην κοιλιά. |
| posted by sorry_girl @ 3:04 μ.μ. |
|
|
|
| Τρίτη, Ιουνίου 06, 2006 |
| Ένα αναμνησιακό τραγουδάκι , που έλεγε κι ο πρίγκηπας. |
| Εκείνες τις απαντήσεις τις ξεχασμένες που σου χρωστάω λέω να στις δώσω τελικά.Τις είχα έτοιμες από καιρό.Αλλά δεν ήσουνα εδώ γύρω.Όχι τελικά δεν άλλαξα και πολύ.Ακόμα λέω αστεία που μόνο εσύ καταλάβαινες κι ο κόσμος με κοιτάει περίεργα. Οι μουσικές δεν αλλάξανε και πολύ , ούτε και τα βιβλία. Μόνο εκείνες τις μεθυσμένες κουβέντες στην ταράτσα και να ψάχνω το σπίτι σου , στα φώτα της πόλης από κάτω.Τις κρατάω ακόμα τις αντοχές μου.Πιστεύω όμως ακόμα οτι καλύτερα ήταν να μην είχαμε βρεθεί διαφορετικά ποτέ.Ο μανιακός τρελός με το δικράνι τα σάρωσε όλα.Μόνο τα μαλλιά και τα νύχια μακραίνουν.Από τότε θρήνησα δυο θανάτους και χειροκρότησα σε μερικούς γάμους.Ψηφίζω ακόμα συναισθηματικά και βλέπω μπάλα όταν δεν είμαι καλά.Κράτησα νεογέννητο και έκλαψα όταν έκλαψε."να ρθεις να μου σκουπίσεις τον ιδρώτα" θυμάσαι;Εγώ θυμάμαι.Ακόμα λίγο. |
| posted by sorry_girl @ 3:57 μ.μ. |
|
|
|
|
| Αυπνίες και νεύρα! |
Σήμερα άργησα να σηκωθώ κι ήρθα στη δουλειά αργά και με νεύρα.Μου φταίει η κίνηση , οι αγενείς άνθρωποι , η κατακρατημένη αντίδραση , μα πιο πολύ τα απαίσια όνειρα που είδα.Φωτιές , φέρετρα και κλάμματα.Θα μου πεις γιατί επηρεάζεσαι. Ε επηρεάστηκα!
Το μόνο καλό της βδομάδας είναι οτι την Πέμπτη έρχεται ο Σωκράτης στο Θέατρο Βράχων.Εγώ θα πάω , όποιο παιδάκι πάει κι αυτό , ας στείλει mail να τα πούμε!
Επίσης , η απαραίτητη αστεία νότα του πρωινού:όπως ερχόμουνα στη δουλειά και περπατούσα με το κεφάλι κάτω και μουρμουρίζοντας αγριεμένα , με το μάτι θολό έκανα το αδιανόητο!Κλώτσησα το μπαστούνι μιας γριάς κυρίας , η οποία κρίνοντας και από τις βρισιές που μου έριξε μάλλον ήταν και αλλοδαπή! Για να μην κρίνετε βιαστικά σας λέω οτι λειτούργησαν τα θαυμάσια αντανακλαστικά μου (χρόνια εξάσκηση σε στρίψιμο τσιγάρων και σήκωμα ποτηριών με δίλιτρες βαρελίσιες!) και τη μάζεψα τελευταία στιγμή πριν σωριαστεί!Ψέλλισα μια απολογία και εξαφανίστηκα πριν μου κοπανήσει στο κεφάλι τη μαγκούρα!
Κλαψ!Θέλω να κοιμηθώ και να σηκωθώ του χρόνου!(κατά προτίμηση 10 κιλά πιο αδύνατη , θα έχω κόψει και το τσιγάρο και θα είμαι εισοδηματίας....μα γιατί δεν βλέπω τέτοια όνειρα;;;;) |
| posted by sorry_girl @ 10:52 π.μ. |
|
|
|
| Δευτέρα, Ιουνίου 05, 2006 |
| Σαββατόβραδα |
Σαν ένας φάκελος που αν τον κρατήσεις αλλιώτικα από ότι πρέπει θα αδειάσει ό,τι κρατάει κρυφό στο ξύλινο πάτωμα.
Αυτά τα Σαββατόβραδα λίγο πριν πιάσουν οι πολλές ζέστες.
Αυτά τα φεγγάρια τα κόκκινα του Αυγούστου που σε τρομάζουν με την απόκοσμη ομορφιά τους.
Αυτές τις περασμένες ώρες λίγο πριν ξημερώσει πάνω σε μπάρες με χιλιάδες σημάδια με ποτά.
Τους πονοκεφάλους τα πρωινά με τον πολύ ήλιο.
Τα παλιά τζιν που σκίζονται πάντα στον καβάλο.
Τα παπούτσια που τρυπάνε οι σόλες ή κόβονται τα λουράκια.
Τα παλιά ξύλινα ντουλάπια που σου φέρνει η μυρωδιά τους στο νου , άδειες εκκλησίες.
Οι υποσχέσεις που σπάσανε και στο εξής κανείς δεν εγγυάται συνέχεια μόνο το χρόνο που θα περάσει.
"Ούτε κι απόψε" , ψιθυρίζεις πριν κοιμηθείς. |
| posted by sorry_girl @ 5:03 μ.μ. |
|
|
|
| Πέμπτη, Ιουνίου 01, 2006 |
| 3 χιλιάρικα το απλό , 10 ο γύρος του κόσμου. κλεμμένο. |
| Να ρθείς και να με ξαφνιάσεις όπως έντρομα κοιτάς το επερχόμενο να ακουστεί ο χτύπος και μέσα στον καθρέφτη να το δεις γνώμη δε θα υπολογίζεις γροθιά στα στομάχια τα μεγάλα η πορεία σου πια δεν προδιαγράφεται μαύρα παντελόνια και άσπρα πασχαλινά παπούτσια σώζεται άραγε πια ή είναι αργά μέσα στη νύχτα ήχος ρόδας χαλασμένης που γυρνάει τρίζοντας ποιος την σπρώχνει ποιός με σπρώχνει ποιός μας σπρώχνει πότε πέθανε ρε φίλε και γιατί δε μου το είπες τώρα τι λες προλαβαίνει ν΄αναστηθεί μίλα ρε ένα φεγγάρι θάνατος και παγωμένο θυμάσαι που στο έλεγα παλιά το 2054 μ.χ. θα ξαναβρεθούμε και θα παίξουμε ρώσικη ρουλέτα τα δυό μας κι αυτή τη φορά όχι για πλάκα αλήθεια σου λέω τα έχω όλα κανονίσει μόνο μη μου κιοτέψεις πριν έρθει το παιδί να μη μας δει και του μείνει η εικόνα όχι ψυχή μου όχι άναψε κι άλλο ένα έλα ρε μάνα λίγο ακόμα σήκω ξημέρωσε είναι ώρα πάλι με τα ρούχα κοιμήθηκες πόσα έχεις πιεί πάλι σκόνη παντού και το παλιό σακάκι σκίστηκε στις τσέπες το πράσινο μαντηλι ξάσπρισε και η ελπίδα την έκανε για πιο εύφορα κορμιά μ' ακούς μ' ακούς μ΄ακούς |
| posted by sorry_girl @ 2:25 μ.μ. |
|
|
|
|
| Της Μ. |
Παιδικές παρέες… παρέες όταν είσαι παιδί ακόμα – στα 8 με 10 είναι πολύ μεγάλες ακόμα. Όλα τα παιδιά της γειτονιάς μαζί αγόρια – κορίτσια .Παιδιά που τα αφήνουν οι γονείς τους να γυρνάνε στους δρόμους μέχρι το βράδυ το καλοκαίρι. Μέχρι να νυχτώσει είναι ασφαλή να γυρνάνε. Μα μόλις πάει εννιά , όλα μαζεύονται σπίτια τους να κάνουν μπάνιο , να φάνε και να πέσουν νωρίς στο κρεβάτι , με τα πόδια τους κομμένα από το τρεχαλητό όλης της μέρας.Νωρίς - νωρίς για ύπνο λοιπόν , ίσως με μια φέτα καρπούζι αντί για γλυκό.
Την άλλη μέρα θα έχει πάλι παιχνίδι. Ποδήλατο μέχρι που ν’ανέβει ο ήλιος πολύ και μετά στο μικρό δάσος που είναι ανάμεσα στα σπίτια σας. Έχετε φτιάξει ένα σπιτάκι μέσα σ’ αυτό το δάσος που είναι στα μέτρα σας . Μπήκατε σ’ όλα τα μικρά σπίτια των φυματικών, που μόλις οι θλιβερά μόνοι εξαιτίας της αρρώστιας τους κοιμήθηκαν ύπνο αιώνιο , ερήμωσαν. Συγγενείς δεν εμφανίστηκαν να διεκδικήσουν την περιουσία…Ίσως βέβαια να μη θεωρούνταν και θησαυρός για εκείνους όπως ήταν για εσάς. Στα μάτια σας , μέσα εκεί είχε ό,τι επιθυμούσατε : κουζινίτσες , πιάτα,ποτήρια , κατσαρόλες και τραπεζομάντηλα. Ό,τι έλειπε λοιπόν για να φτιάξετε το σπιτάκι σας . Στο μικρό πλάτωμα του δάσους που έχει φυσικά φτιαγμένους χώρους : τραπεζαρία , κρεβατοκάμαρα κάτω από τα δέντρα και κουζίνα για να φτιάχνετε ντολμάδες με λάσπη και φύλλα. Μετά το φαγητό , που η μάνα με το ζόρι σας μπούκωνε , αμολιόσασταν πάλι στο δάσος και παίζατε στο σπιτάκι . Τα κοριτσάκια , γιατί τα αγοράκια κάνανε τους κακούς και τους παράνομους και σας πέταγαν πέτρες , με φροντίδα όμως γιανα μη σας χτυπήσουν κιόλας…
Είναι παράξενο , μα ποτέ δεν παίξατε μέσα σε εγκαταλειμμένο σπίτι . Μια ανάσα βαριά είχαν οι χώροι και έμοιαζαν όλοι τόσο μεταξύ τους . Μαυρισμένες εικόνες αγίων και παρουσίες σβησμένες αλλά σαν να ακούγατε ακόμα πόνο εκεί μέσα γι ‘ αυτό βγαίνατε γρήγορα από εκεί . Μεταξύ σας λέγατε ο,τι τρέχατε να φύγετε γιατί μπορούσε να πέσει η σκεπή όμως το ξέρατε πως δεν ήταν αυτό.
Κάποια απογεύματα καθόσασταν όλα τα κοριτσάκια μαζί , όταν τα αγόρια έπαιζαν πόλεμο κι εσείς βαριόσασταν να κάνετε τις νοσοκόμες και τραγουδούσατε. Ποτέ δεν είδατε τη γειτόνισσα απέναντι να σας ακούει γερμένη στην πόρτα της αυλής της και να σκουπίζει που και που αφηρημένα τα μάτια της . Μια γυναίκα που λίγο την φοβόσασταν και τον άντρα της επίσης . Μα ο άντρας της είχε μακριά μαλλιά και μούσια και εκείνη ήταν στεγνή και μαζεμένη, σχεδόν αποστεωμένη με βαθιές ρυτίδες που δεν ήταν της ηλικίας της. Μια γυναίκα που δεν είχε δικά της παιδιά μόνο 2-3 σκυλιά που τα χάιδευε όλη μέρα . Κι ένας άντρας που τραγουδούσε δυνατά μαζί σας για να σας πειράζει κι εσείς σωπαίνατε απότομα γιατί σας ακούνε « ησυχία πιά « φοβόσασταν οτι θα σας έλεγε. Μα εκείνος λαχταρούσε μόνο να παίξει. Είχε μια παλιά BSA μηχανή και ένα αυτοκίνητο – αντίκα που ξέρατε ότι το νοίκιαζε για να γυρνάνε ταινίες στο σινεμά . Κοίταζε πάντα τη γυναίκα του μέσα στα μάτια και τα βράδια που γύρναγε από τη δουλειά , έφερνε μαζί του φίλους και ψήνανε μπριζόλες και πίνανε μπύρες και τους άκουγες από το ανοιχτό σου παράθυρο μέσα στη νύχτα να γελάνε και να τραγουδάνε πότε ρεμπέτικα και πότε κάτι άλλα ξένα . Χρόνια αργότερα σε κάποιο σκοτεινό μπαρ των φοιτητικών σου χρόνων άκουσες ένα τραγούδι που καπου έλεγε afraid to shoot strangers και σου ήρθαν στο μυαλό όλα αυτά .Γύρισες πίσω σαν να περίμενες να δείς καποιο παιδί του τότε και να του πείς ότι κατάλαβες τι τραγούδια ήταν αυτά τα ξένα μα δεν ήταν κανένας εκεί , έτσι λοιπόν χαμογέλασες λίγο θλιμμένα και το επόμενο σφηνάκι τζακ- αμαρέττο το ήπιες στην υγειά εκείνου του ζευγαριού που τελικά ζήλευες για την εύθραυστη και δυνατή συνάμα ευτυχία τους που κανένα μωρό δεν ακροβόλιζε..
Κι άρα τι χάνανε τι κερδίζανε δε σου ηταν εύκολο να πεις.
Θυμάσαι τα πρωινά που κάνατε αγώνες με τα ποδήλατα ποιος θα πηδήξει πιο ψηλά από τους σωρούς το χώμα της οικοδομής. Ήταν το σημάδι στο αριστερό σου γόνατο και λίγο πιο πάνω το σημάδι από τότε που μάθαινες πατίνια και σε βρήκανε από τις φωνές και το υστερικό γέλιο κάτω από ένα παρκαρισμένο αυτοκίνητο. Θυμάσαι το σκύλο σου που κάποτε χάθηκε στα χιόνια κι όταν τον βρήκατε μετά από μέρες και σε φωνάζαν οι γονείς σου τρελοί από χαρά να κατέβεις να τον δείς που είχες πλαντάξει στο κλάμα τόσες μέρες , το σκυλί δάκρυσε στα πόδια σου. Θυμάσαι την οικοδομή που υψώθηκε στη θέση του ξέφωτου που είχατε στήσει στο δάσος . Αυτό ήταν και το τέλος της παιδικής σου ηλικίας. Το ίδιο εκείνο καλοκαίρι που εργάτες ξηλώσαν τα παιχνίδια σας από το δασάκι , έμαθες και πώς γίνονται τα παιδιά. Στο είπε εκείνη η φίλη σου που είχε δει τη μάνα της και τον εραστή της να το κάνουνε . Ήταν 11 κι ήσουν 10 χρονών και το άκουσες με αδιαφορία μια που ακόμα δεν το είχες σκεφτεί ούτε πολυκατάλαβες τι εννούσε.
Το επόμενο καλοκαίρι ήταν που τα κορίτσια και τα αγόρια της γειτονιάς δεν παίζατε πια όπως παλιά . Κάτι μυστήρια βλέμματα και κρυφά γέλια που αδυνατούσανε να πιάσουν το στόχο κι όμως νομίζαν ότι πλησιάζανε . Τα απογεύματα άκουγες από το ανοιχτό σου παράθυρο ακκορντεόν . Την ίδια εκείνη μελωδία ξανά και ξανά και κάθε φορά σου σφιγγότανε κάτι στην ψυχή. Το πιάνο σου ήθελε κούρδισμα αλλά δεν το φανέρωνες στη μάνα σου γιατί ο ήχος του σ’ άρεσε έτσι παραμορφωμένος . Η τελευταία τρέλα που θύμιζε παιδική ηλικία ήταν να πετάτε χώμα σε περαστικά αμάξια ότι τάχα ήταν χιόνι και χιονόμπαλες . Απ’ όλα τα αμάξια που πέρασαν μόνο ένα σταμάτησε και κατέβηκε ένας να σας δείρει. Τρομάξατε γιατί τότε συνειδητοποιήσατε ότι κάνατε βλακείες . Ο πατέρας σου βγήκε στο δρόμο και σε μάζεψε στο σπίτι . Για τιμωρία σε έβαλε να διαβάσεις μαθηματικά γιατί δεν ήξερε τι άλλο να κάνει για να σε μαλώσει κι η μάνα σου έλειπε. Θα της το έλεγε το βράδυ για να σε δείρει εκείνη.
Ανοίξανε τα σχολεία κι όλα πήρανε άλλο ρυθμό . Στ ‘ αγγλικά ήσουν με πολύ μεγαλύτερα παιδιά κι όλα είχανε πολύ πλάκα. Κάνανε πράγματα που εσύ δεν έκανες γιατί ήσουν φρόνιμο και μελετηρό παιδί αλλά κάτι μέσα σου απελευθερωνόταν και για λίγο έμπαινε στη θέση του. Πήρες πρώτη φορά κακό βαθμό στο σχολείο και έκανες δυο μέρες να το ξεπεράσεις . Μόνο βιβλία ήθελες για δώρο και τις κούκλες σου τις είχες πια στο πατάρι . Εξάλλου ποτέ δε σου αρέσαν ιδιαίτερα .Τα άλλα κορίτσια έπαιζαν βαρετά .Όλο τσάγια και μωρά . Εσύ ήθελες να κάνετε εκδρομές και πάρτυ και έβαζες τη Μπάρμπι σου να οδηγεί εκείνη αντί για τον Κεν και οι υπόλοιπες σε κοιτάζαν περιφρονητικά προστατευμένες μέσα στο σύνολο που σχημάτιζαν .Κάτι πονούσε όταν έβλεπες ότι καμιά δε συμφωνούσε αλλά το πήρες τελικά απόφαση και το ξέχασες.
Λίγο μετά στα παιδικά πάρτυ μπήκε το σλόου . Έτσι το λέγατε όλοι και το χορέυατε περιπαθώς αγκαλιά αφού ο στόχος ήταν πιο κοντά. Σπάνια σε ζήταγαν για χορό κι έτσι το ζήταγες εσύ . Μια φορά που κάποιος έριξε την ιδέα να σβήσετε τα φώτα για να μη χορεύουν όλο οι ίδιοι και οι ίδιοι έβαλες σημάδι το ρολόι που φωσφόριζε ενός συμμαθητή σου που πολύ σου άρεσε αλλά ήξερες ότι εκείνος ούτε που το είχε σκεφτεί ποτέ και έπεφτες συνέχεια δήθεν τυχαία πάνω του .Αργότερα κατάλαβες ότι μάλλον τελικά κι εκείνος το σκεφτότανε απλά ποτέ δεν το είπε. Ήταν πολύ αδύνατος , ο καλύτερος στο τρέξιμο και στο κρυφτό και καλός μαθητής και τον θαύμαζες και καθότανε πάντα πίσω σου στην τάξη . ΄Εφυγε από το σχολείο την επόμενη χρονιά και τον είδες μετά από πολλά χρόνια που τίποτα πάνω του δεν ήταν το ίδιο κι όμως τον αναγνώρισες αμέσως . Σου χαμογέλασε μόλις σε θυμήθηκε μα κάτι πάνω του ήταν περίεργο και μόλις απομακρύνθηκε με το φίλο του , το κατάλαβες. Πιαστήκανε από το χέρι μόλις νομίσαν ότι δεν τους έβλεπες και χαμογέλασες θλιμμένα για το ανεκπλήρωτο.
Την επόμενη χρονιά εγκατέλειψες το πιάνο οριστικά , είδες το πρώτο αίμα σου οριστικά- και τα δύο με αφόρητους πόνους. Και ερωτεύτηκες…Δυνατά και όσο πιο οδυνηρά γίνεται. Ο Μάνος ήταν ο πιο όμορφος όλου του σχολείου και το καλύτερο ήταν ότι μόνο εσύ το έβλεπες. Σε καμία άλλη δεν άρεσε μα αυτό δε σε ενοχλούσε καθόλου , ήταν μόνο δικός σου .Τα βράδια τον σκεφτόσουν πριν κοιμηθείς και ξυπνούσες με το μαξιλάρι μούσκεμα από τα κλάματα .Ποτέ δεν του είπες τίποτα και για 2 χρόνια τον παρακολουθούσες κρυφά .Πεταγόσουνα τυχαία έξω από το σπίτι του , πήγαινες στους αγώνες που έπαιζε μπάσκετ πάντα μπροστά – μπροστά , χωρίς να τολμήσεις ποτέ να χειροκροτήσεις δυνατά . Είχες γράψει μια κασέτα με τους Guns ‘n Roses που του άρεσαν και την άκουγες όλη μέρα. Είχες γράψει μια κασέτα με το «Σε θέλω» του Βασιλάκη και το άκουγες όλη νύχτα .Εκείνο το «είναι ο αέρας που τα βράδια μου σφυράει , είναι η καρδιά μου που φριχτά σε αγαπάει» ακόμα το ακούς και ανατριχιάζεις . Το βλέμμα σου γίνεται διάφανο και κοιτάει πίσω απόμακρα και θλιμμένα ξανά.
Τότε γνώρισες και το Νικόλα που εσύ τον φώναζες πάντα αλλιώς και που εκείνος σου μίλησε πρώτος στο διάλειμμα γιατί σε άκουσε να τραγουδάς Βασιλάκη . Ήταν ο μόνος που άκουγε Βασιλάκη και αυτός που σου έγραψε την πρώτη κασέτα που δεν είχε μόνο το «Σε θέλω» . Κάνατε παρέα , γελάγατε πολύ και σας κοιτάγανε περίεργα που αυτά που λέγατε ήταν χαζά και μόνο εσείς τα καταλαβαίνατε . Την επόμενη χρονιά πέθανε ο πατέρας του και άλλαξε σχολείο . Τον έχασες για αρκετά χρόνια .Τώρα πια ήσασταν μεγάλοι και όλα ήταν αλλιώς .Οι παιδικές σου φίλες δεν ήταν οι ίδιες . Μόνο που εκείνος και εσύ δεν είχατε αλλάξει και πολύ . Φτιάξατε καινούρια παρέα , βιώσατε τα πρώτα σας μαζί . Τσιγάρα , μαύρα , οργασμούς , καβγάδες άγριους και οριστικούς . Τώρα πια αν βρεθείτε τυχαία στο δρόμο δεν χαμογελάτε απλά κουνάτε το κεφάλι σοβαροί.
Ύστερα άλλαξαν οι εποχές και ήρθε το άγριο λύκειο. Εκδρομές , καταληψεις και οι πρώτες κοπάνες . Εξάωρες για να προλάβετε να πάτε Εξάρχεια , Πλάκα και πίσω. Η μάνα σου σε κυνήγαγε για να διαβάσεις μα εσύ δεν μπορούσες να μαζέψεις το μυαλό σου .Τίποτα πια δεν ήταν ίδιο και ήρθαν οι μέρες που θα σε πυροβολήσουν στον κρόταφο .Οι πρώτες σοβαρές σκέψεις πάντα αντίθετες έτσι για πλάκα. Η παρέα ονομάστηκε καταραμένη , ο Νικόλας ήταν ακόμα εκεί , μόνο που τώρα υπήρχε μια Αννα δορυφόρος και ένας Κώστας που νομίζατε ότι θα κάνουν τη διαφορά . Το πρώτο μεθύσι με Blue curracao και να κλαίς στο πάτωμα . «πάταγα εγώ στραβός μες στα νερά κι εσύ κοντά μου» ή «τόσο πολύ σ’ αγάπησα κυρά που άκουγα διπλά τα βήματά μου» κι ο Νικόλας να σου γράφει γράμματα που μετά τα έσκιζε να σου λέει «υπάρχω» κι εσύ να πατάς μονίμως τις λακκούβες. Έφυγε το καλοκαίρι , ήρθε φθινόπωρο και μαζί η αλλαγή . Διακοπές σ’ ένα νησί που δεν το πιάνει το μάτι σου , πρώτη φορά που δεν πας στο χωριό και για χρόνια μετά αναρωτιέσαι πως θα ήταν αν τελικά είχες πάει…
Η πρώτη εικόνα στον Πειραιά η τελευταία 7 χρόνια μετά στην Πάτρα. Τίποτα άλλο.
Σαρώθηκε ο Νικόλας , σαρώθηκαν οι καταραμένοι . Η τελευταία καλή βραδιά ήταν που έφερε κάποιος καπνό από την Ξάνθη . Μετά κενό .
‘Αρχισαν τα μπαρ. Το σχολείο τελείωσε . Η σχολή ήταν ένα χρόνο μακριά .Τα γραπτά σου αποτυχία. Η ζωή σου στροβιλίζεται .
συνεχίζεται μάλλον... |
| posted by sorry_girl @ 10:35 π.μ. |
|
|
|
..Εννιά με δύο.. | Blogger Templates by Gecko & Fly.
No part of the content or the blog may be reproduced without permission.
Learn how to Make Money Online at GeckoandFly
First Aid and Health Information at Medical Health
|
