..::Don't you love her madly?::..
| Παρασκευή, Δεκεμβρίου 08, 2006 |
| “Άμα δείτε την καλή μου χαιρετίσματα πολλά” |
Όλη νύχτα στριφογύριζε στο μυαλό της. Οι νύχτες μακρύνανε απότομα κι όχι δεν φταίει που έγινε χειμώνας. Εξάλλου ακόμα δεν έχει καταλάβει ότι είναι χειμώνας. Δεν κάνει κρύο, δεν χιονίζει. Μόνο η μοναξιά είναι χειμωνιάτικη. Εδώ οι λέξεις επαναλαμβάνονται. Θέμα έμφασης; Ή απλά στέρεψε ο νους;
Κάτι παλιά καλοκαίρια σε καράβι κι ο αέρας να φυσάει δαιμονισμένα. Και μόλις ξημερώσει θα βγούμε Ικαρία. Όλο το βράδυ στο κατάστρωμα να μας μουσκεύει το κύμα και να μας πατάνε τα σλιπινγκ μπαγκς οι περαστικοί. Είχε μποφόρ αλλά τόσα γέλια χρόνια είχα να θυμηθώ.
Τώρα γυρνάει μες στο άδειο σπίτι. Ξυπόλητη στο πάτωμα ανατριχιάζει, μουδιάζει κι είναι ωραία. Κάνει σβούρες και της χαϊδεύει τους αστραγάλους ο ποδόγυρος. Κάθεται στο παλιό σκαμνί του πιάνου και παίζει με άκαμπτα δάχτυλα τις πρώτες νότες από το Fur Elise. Είναι οι μόνες που θυμάται από εφτά χρόνια πιάνο σε άχρωμο ωδείο και με στεγνή καθηγήτρια. Τα δάχτυλα πονάνε. Σκουριάσανε πια. Οι χόνδροι πρησμένοι και τρεμάμενοι. Θυμάται τις εξετάσεις για την μέση. Τα κλάμματα που την πιάσανε και έφυγε τρέχοντας από την σκηνή. Τις φριχτές συναυλίες που την βάζανε να συμμετέχει με το ζόρι γιατί «ήταν πολύ καλή και έπρεπε να καταπολεμήσει την δειλία της». Ποιος είπε ότι ήθελε; Το θόρυβο που έκανε το κλαβιέ όταν το χτυπούσε.
Τώρα γέρνει λίγο πλάτη και σηκώνεται. Άλλες δύο στροφές στον ακίνητο αέρα. Εφτά. Είναι ο αριθμός. Εφτά χρόνια για το καθετί. Εφτά και τα σημάδια, από δύο μόνο έτρεξε αίμα. Διώχνει εικόνες.
Τα βράδια στην ταράτσα πόσο θέλει να φτάσει κάτω; Δεν έχει σημασία καλά να πάθεις αφού δεν πήδηξες τότε που έπρεπε.
Κι όμως όσο το σκέφτεται καταλαβαίνει ότι πήδηξε. Και πέταξε και προσγειώθηκε κι από τότε κουτσαίνει ελαφρά στο αριστερό γόνατο.
Η τάξη των ακροβατών είναι λειψή χωρίς εκείνον. Και ποιος θα κρατήσει το απουσιολόγιο πλήρες;
Μια άνοιξη σαν ποίημα του Έλιοτ, σαν πίνακας του Νταλί. Δρομολόγια μέχρι τα άλλα σχολεία να βρούνε τους υπόλοιπους καταραμένους και τα βράδια να ανεβαίνουν στο βουνό. Κυρίαρχοι. Στα δεκάξι τους χρόνια. “Να μη σε ξαναδώ να κλαις για αυτόν τ’ ακούς;”
Ανοίγανε χέρια κι αγκαλιάζανε τις μέρες τους. Απλωνόντουσαν σε ξένα δρομάκια φεύγανε τρέχοντας να μην τους δει κανείς. Αλάνες και παιδικές χαρές. Φιλιά στα κρυφά, τσιγάρα στα κρυφά , μεθύσια στα κρυφά. Και γέλια δυνατά να τρομάξουνε τον χρόνο.
Μα πότε τρόμαξε ο χρόνος;
Τώρα τρομάζει η ίδια. Με την ησυχία, με τον παγωμένο αέρα, με τα τηλέφωνα που παίρνουνε ζωή, με όσα είχε πει ότι θα φτιάξει, με εμμονές που ξυπνάνε μόνο μεσημέρια.
Πότε τρόμαξε ο χρόνος;
Πότε;
Αγώνας. Ενάντια στον μόνο εχθρό. Τον χρόνο. Κι όσα της μάθανε χρόνια πριν οι σύντροφοι, τσίχλες, νερά και βούτυρο-κακάο είναι τελικά λειψά. Δεν βοηθάνε.
Φτου και βγαίνω.
Δεν τα φυλάω εγώ. |
posted by sorry_girl @ 11:53 π.μ.  |
|
| 10 Comments: |
-
"...Death needs Time for what it kills to grow in for Ah Pook’s sweet sake..." W. Burroughs
Ψιλοάσχετο και μακάβριο αλλά είπα να μπώ στο κλίμα...
Ξέρω όμως το εξής... στην κατάθλιψη (την πραγματική, κλινική κατάθλιψη, όχι τις μαλακίες τύπου "νοιώθω ντάουν")... ο παθών (ή η παθούσα) υποφέρει από τη σκέψη ότι πιθανόν να κουβαλά αυτή την αίσθηση για πάντα... ότι "έτσι θα είναι η ζωή μου πλέον".
Έλα όμως που αυτή είναι μια από τις περιπτώσεις όπου ο Χρόνος είναι (ο δυνατότερος) σύμμαχος... Είναι απ' τις λίγες φορές που ο χρόνος δουλεύει υπέρ μας γιατι ΟΧΙ, δεν νοιώυεις έτσι για πάντα... Μιλώ εμπερικά.
-
"Ανοίγανε χέρια κι αγκαλιάζανε τις μέρες τους."
Δεν τρομάζει ο χρόνος ποτέ.
Μπορούμε όμως να του κλείνουμε το μάτι και να γελάμε δυνατά ακόμη,μ'αυτήν την αθωότητα των 16..
Άντε,τα φυλάω εγώ!
-
To 7 είναι μαγικός αριθμός! Ο χρόνος δεν τρομάζει, εμείς μόνο. Αυτός είναι σοφός και είμαστε τυχεροί αν μας δανείσει λίγο απ'την σοφία του. Κι ας γίνουν σημάδια, κι ας τρέξει αίμα.
Αγώνας ενάντια στον χρόνο είναι η κάθε μας αναπνοή και ανοιγόκλειμα των βλεφάρων μας. Αγώνας κόντρα στον χρόνο είναι η μάχη με τον εαυτό μας κι όταν γίνεται με ίσους όρους, τότε έχει δημιουργικά αποτέλεσματα, σαν το κείμενό σου.
-
@to hlithio agrino:
Καθόλου άσχετη δεν είναι η ατάκα!
Και ναι στην κλινική κατάθλιψη όντως συμβαίνει αυτό. Άνοιξες μεγάλο θέμα όμως κι αυτή η κουβέντα δεν γίνεται δυστυχώς εδώ μέσα!
Ο χρόνος εκεί μπορεί να είναι σύμμαχος.Αν γίνει η διάγνωση έγκαιρα, πριν εξελιχθεί σε χρόνια κατάσταση.
@M.:
Ετοιμάσου για κρασοκατάνυξη και δυνατά γέλια να τα ακούνε και να στρίβουνε γωνίες!
;)
@epsilon:
Ματς μουτς κοριτσάκι! Για όλα εεε!
-
αυτό το Fur Elise νομίζω ότι το έχεις ξαναναφέρει- έχεις φάει σκάλωμα μήπως;
φιλάκια! ωραίο κείμενο, όπως πάντα :)
-
Δεν σε προλαβαίνω με τίποτα πια. Σαν το αερικό κινείσαι και μου ξεγλιστράς συνέχεια. Που θα πάει όμως, θα σε τσακώσω. Ξανά μετράω από το 100 :-)
-
....ο χρόνος υποφέρει απ'τήν αδυναμία του....η οποία είναι ότι πάντα κυλάει και είναι φυλακή στη ίδια του τη μονοτονία...εγώ του έκανα "πρόταση μομφής" σήμερα πάντως.....μιας και είχα ανάλογη φιλοσοφική διάθεση....
(...ξέρω τι σκέπτεσαι...και όχι... δεν έχω πάρει τίποτα...)
:-))))))))))))))
-
Μιλούσα για το "επίκεντρο" του καταθλιπτικού σεισμού... το μετέπειτα χρόνιο ταρακούνημα θέλει "άλλα κόλπα".
-
@gelial:
Δεν το έχω αναφέρει σε κανένα κείμενο!Ή μου κάνεις απιστίες ή στο 'χω πει από κοντά χαχ!
@δόκτορας:
Πετάω λέμε!Μάκια!
@sketo_katharma:
Χεχ!Με πρόλαβες!
;)
Εγώ πάντως έτσι έχω συλλάβει την θεωρία του επόμενου πολιτισμού..Θύμησέ με να στην πω καμιά φορά!
@to hlithi agrino:
I know..and I know that you know that I know!
-
"o χρόνος που κυλά και χάνεται/και η στιγμή που ποτέ δε πιάνεται"
ΥΓ: χι χι.
|
| |
| << Home |
| |
|
|
..Εννιά με δύο.. | Blogger Templates by Gecko & Fly.
No part of the content or the blog may be reproduced without permission.
Learn how to Make Money Online at GeckoandFly
First Aid and Health Information at Medical Health
|
"...Death needs Time for what it kills to grow in for Ah Pook’s sweet sake..." W. Burroughs
Ψιλοάσχετο και μακάβριο αλλά είπα να μπώ στο κλίμα...
Ξέρω όμως το εξής... στην κατάθλιψη (την πραγματική, κλινική κατάθλιψη, όχι τις μαλακίες τύπου "νοιώθω ντάουν")... ο παθών (ή η παθούσα) υποφέρει από τη σκέψη ότι πιθανόν να κουβαλά αυτή την αίσθηση για πάντα... ότι "έτσι θα είναι η ζωή μου πλέον".
Έλα όμως που αυτή είναι μια από τις περιπτώσεις όπου ο Χρόνος είναι (ο δυνατότερος) σύμμαχος... Είναι απ' τις λίγες φορές που ο χρόνος δουλεύει υπέρ μας γιατι ΟΧΙ, δεν νοιώυεις έτσι για πάντα... Μιλώ εμπερικά.