..::Don't you love her madly?::..
| Τετάρτη, Νοεμβρίου 15, 2006 |
| Και την ώρα αυτή παίζει η "Αράχνη" σε σολ ελάσσονα. |
Δυο κορίτσια σε ένα ασημί αυτοκίνητο.
Δυο φίλες κάνουν βόλτες στους ασημένιους δρόμους της πόλης.
Νύχτα. Αργά πια.
Έχουν προηγηθεί 2 -3 ποτέ σε μια μαύρη μπάρα.
Οι δυο φίλες καθισμένες στα ψηλά σκαμπό, κινηματογραφικές φιγούρες μιλούν και γελάνε.
Διασκεδάζουν. Πάντα περνάνε καλά μαζί. Λίγο η χημεία τους, λίγο η κοινή τους ζωή, οι αναμνήσεις τους, η μουσική τους.
“Riders on the storm” παίζει τώρα.
Μια Αγγλίδα μεθυσμένη σηκώνεται να χορέψει.
Μόνη της. Με το ποτό στο χέρι.
Χορεύει μόνο Doors. Λικνίζεται ρυθμικά, αργά και χάνεται στο τραγούδι.
Οι φίλες χαμογελούν λίγο χλευαστικά. Τη συμπαθούν όμως. Μεθυσμένη και ελεύθερη.
Χορεύουν κι αυτές αργότερα.
Τις κοιτάζουν οι θαμώνες, αλλά δεν τις νοιάζει.
Τι σημασία έχει άλλωστε; Είναι κι αυτές λίγο ζαλισμένες.
Τα κερασμένα σφηνάκια φταίνε.. Μπαίνει το Moonchild. Τα χέρια ψηλά. Χαμόγελα. Τραγουδούν δυνατά. Μετά κάνουν παραγγελιά. Βασιλάκη όπως πάντα. Στην μνήμη της εφηβείας τους. Στη φιλία τους. Το μαγαζί όλο δικό τους κι η νύχτα ολόκληρη μπροστά τους. Κι ο κόσμος στα πόδια τους.
Οι ασημένιοι δρόμοι ξεχύνονται στα μάτια τους.
Δε γυρνάνε σπίτι.
Περιφέρονται στο κέντρο. Το αμάξι τρέχει στη γκρίζα άσφαλτο. Ανάβουν τσιγάρο και στους τέσσερις τροχούς μπλέκονται λόγια. Θύμησες.
Το αυτοκίνητο σαν να κινείται από μόνο του.
Ξαφνικά στρίβει αριστερά και κατευθύνεται νότια.
Οι δυο φίλες κοιτάζονται και χαμογελούν με νόημα.
Λες; Ας είναι.. και συνεχίζουν νότια.
Περνούν από γειτονιές γνώριμες, γεμάτες αναμνήσεις.
Σπίτια, μαγαζιά, λεωφόροι, παγκάκια, πάρκα, μικρά στενά. Άσκοπη βόλτα από τη μια, θεσμός από την άλλη. Πόσες φορές το ίδιο δρομολόγιο. Είτε μαζί ή μόνες τους. Μόνο για ένα πέρασμα. Έτσι, για το γαμώτο. Χωρίς στόχο. Για ένα μικρό μνημόσυνο. Για μια ψευδαίσθηση. Σαν φαντάσματα που επιστρέφουν αόρατα και ξαναδίνουν λίγο χρώμα στην περιοχή. Μετά πάλι γκρίζο- άσπρο. Καμιά φορά αισθάνονται ότι δεν έχει αλλάξει τίποτα. Ή έτσι θέλουν να αισθάνονται. Έτσι για λίγο μωρέ. Λίγα λεπτά πίσω στο φως.
Η συνοδηγός στρίβει τσιγάρο. Ένα γι’ αυτήν, ένα για τη φίλη της. Καπνίζουν. Μιλάνε πιο αραιά τώρα.
Απαραίτητες κι οι προσωπικές σκέψεις. Ξάφνου ξυπνάνε. Τελευταίος σταθμός ένα σπίτι. Μια μονοκατοικία με αυλή. Κλείνουν το μάτι και το σήμα εδόθη. Το αυτοκίνητο γκαζώνει και το χέρι κολλάει στην κόρνα. Οι παλμοί της καρδιάς ανεβαίνουν επικίνδυνα κι οι δυο φίλες χάνονται στο σκοτάδι. Ίσως κάποιο φως ν’ άναψε στο σπίτι. Δε θα μάθουν ποτέ..
Γελάνε όμως. Έχει πλάκα το παιχνίδι τους.
Την άλλη φορά ίσως να τολμήσουν να χτυπήσουν και το κουδούνι,
Έτσι, για το γαμώτο.
Αυτό το έγραψε η ανώνυμή μου.
Η δικιά μου ανώνυμη Μ.
Η φιλενάδα μου.
Να μου θυμίσει τις βόλτες εκείνες που καιρό έχουμε να κάνουμε.
Το βρήκα πολύ τρυφερό και το μεταφέρω αυτούσιο, αφού η ίδια ακόμα δεν ανοίγει blog.
Κάτι σαν δική μας γιορτή.
Γιατί για μας, η 17η Νοέμβρη σημαίνει πολλά..
Δικά μας είναι ρε ακούς;
Θυμάμαι φιλενάδα.. Τα ποτά, το ξενύχτι, τους χορούς.
Και κάτι άλλο θυμάμαι.. πως έχω χρόνια να σου πω ότι σ’ αγαπάω πολύ!
"Ένα μισαδάκι που θα βρούμεεεεε;;;;"
...................... χεχεχεεεεεε................. |
posted by sorry_girl @ 5:11 μ.μ.  |
|
| 9 Comments: |
-
θα μπορούσε να είναι και δικό σου...
πολύ πρώτο!
ΥΓ. θες να σου σπάσω εγώ τίποτα;
-
Παρα πολυ καλο ποστ.
Γραφεις πολυ ρεαλιστικα και με αμεσοτητα.
Ετσι κανεις τον αναγνωστη να θελει να σε διαβαζει.
ΥΓ: οπως παντα πολυ καλο ποστ.
ζερο.
-
Και εγώ στους δρόμους είμαι συνεχώς (καλά με λένε homeless) και χαμπάρι δεν πήρα για π΄΄οτε γύρισες!
Μήπως πρέπει να πιέσεις λίγο παραπάνω τη φίλη σου να γίνει blogger?
-
Έχω ρίξει κάτι χτυπήματα με το “moon child”…
Παλιότερα βέβαια, τώρα τι βρίσκω αλλιώς, έχουμε περάσει και την επανάσταση των 90'ς βλέπεις….
Νόμίζω πάντως ότι παίξιμο του Galaxer είναι ίσως η πιο φορτισμένη κιθαριά που χω ακούσει!
-
Την αραχνη την καθιερωσαμε στα posts μας, ετσι?
-
@erwtas:
Είναι που είμαστε χρόνια φίλες γι αυτό..!
Άσε που είναι εξαιρετικά και αυτά που κάνουμε οπότε η περιγραφή είναι πιστή απεικόνιση χεχ!
ΥΓ:Ό,τι έχετε ευχαρίστηση χαχααχ!
@zero:
Σ' ευχαριστούμε κι οι δυο μας ζερούλη μου!
;)
@montresor:
Την πιέζω , την πιέζω αλλά είναι λαστιχένια και επανέρχεται στο φυσικό της μέγεθος..χε!
@barouak:
Το moonchild είναι το τραγούδι μου.΄Οσα χρόνια κι αν περάσουν πάντα θα χτυπιέμαι μαζί του!
Ο Gallagher είναι αξεπέραστος!Κι εγώ την προτιμώ τη δική του..
@dcd:
Ε μα δεν είπαμε;Μέχρι και τατού που θα τη χτυπήσω λέμεεεε!
Η δική σου καλά είναι;
;)
:PPPPPPPP
-
Η κατακλείδα ήταν πιο τρυφερή κι απ'το ίδιο το κείμενο.
Σ'ευχαριστώ για όλα και να θυμάσαι ότι η έμπνευσή μου ήσουν εσύ!
Νομίζω ότι αυτή τη στιγμή δεν μπορώ να εκφραστώ με λόγια..
Γι'αυτό σου στέλνω μια αγκαλίτσα!!!
Μ.
-
Τι όμορφο κείμενο, μου άρεσε πολύ!
Και πιο πολύ μου άρεσε η αγάπη σας κοριτσάκια, σπάνιο αλλά όταν συμβαίνει είναι υπέροχο!
-
@epsilon:
Κι εγώ και η ανώνυμή μου σ' ευχαριστούμε πολύ-πολύ!
;)
|
| |
| << Home |
| |
|
|
..Εννιά με δύο.. | Blogger Templates by Gecko & Fly.
No part of the content or the blog may be reproduced without permission.
Learn how to Make Money Online at GeckoandFly
First Aid and Health Information at Medical Health
|
θα μπορούσε να είναι και δικό σου...
πολύ πρώτο!
ΥΓ. θες να σου σπάσω εγώ τίποτα;