..::Don't you love her madly?::..
Τρίτη, Νοεμβρίου 21, 2006 |
Και ας περάσουμε στις αφιερώσεις |
Μικρές ιστορίες με αμφίβολο τέλος. Δοκιμάζω συχνά. Και δε με παρηγορεί που δεν έχουν πολλούς πρωταγωνιστές έγχρωμους. Τους ήθελα. Ήθελα μια ολόκληρη συμμορία. Σαν του Ταραντίνο όλους τους κυρίους και την μία κυρία. “ I don’t tip”. Ούτε κι εγώ. Απλώνω χεράκια στο ταβάνι. Κουνάω δάχτυλα ποδιών, ντυμένα με μαύρο δίχτυ. Τραγουδάω πρώτη φωνή. Δυσκολεύομαι λίγο αλλά μ’ αρέσει ο ήχος. Όλα τα τραγούδια του Λοίζου μου φέρνουν στο νου εικόνες από στενά πλακόστρωτα, ανθισμένα γιασεμιά και κιθάρα. Όλα μαζί δηλαδή. Εικόνα, μυρωδιά και ήχος. Σηκώνομαι και ψάχνω μια άλλη μουσική. Να έχει ακορντεόν, σαν γαλλικό σινεμά. Όχι άλλαξα γνώμη. Θα βάλω Τρύπες. Ν’ ακούσω κάτι από παλιά, να ΄χουν περάσει χρόνια να μη μου θυμίζει τίποτα από το τώρα. Το τώρα είναι το αμφίβολο τέλος. Καμιά προβλεψιμότητα πια. Μόνο γκρίζα άσφαλτος, φρεσκοστρωμένη να μυρίζει. Σήμερα έβαλα εκείνα τα παιδικά κοκαλάκια-πεταλούδες και βγήκα χωρίς όπλο. Ή μήπως το πήρα και δεν το θυμάμαι; Δεν έχει σημασία, δεν νομίζω να μου χρειαστεί. Στροβιλίζω τακούνια και παίρνω στροφή. Μπρέικ ντανς λοιπόν. Δεν προσπαθώ, θα έρθει μόνο του. Κι εκείνοι που κοιτάν πίσω από το στολισμένο με ψόφιες μύγες τζάμι, θα βαρεθούν και θα φύγουν. Πες. Όχι πες δε σε διακόπτω. Πες ότι θες. Να ακούσω, να μυρίσω, να πιάσω, να αισθανθώ. Δεν είναι εκείνος που μου λείπει. Είναι το συναίσθημα. Δηλητήριο λοιπόν. Του σκορπιού. Από κείνο που μπορεί να σε σώσει. Ή να σε στείλει. Και με τα δυο πορευόμαστε. Άντρες πρωταγωνιστές. Σελίδες ολόκληρες να ξερνάνε, να μπλέκουν γένια σε αγκαλιές. Έτσι όπως μόνο εκείνοι αποχαιρετιούνται. Αυτό που θα κρατήσω είναι το πώς καπνίζουν. Και καμιά φορά χαμογελάνε. Άραγε να φωτίζει βλέμμα τότε; Αναδεύω, σκαλίζω. Κι ανοίγω τα παράθυρα. Θέλω να ‘ρθεις και να με βρεις να κάτσεις να τα πούμε.. Και πρώτη και δεύτερη! Αμέ!
To κείμενο είναι κάπως για τον Μαρκήσιο που μου θύμισε το Λοίζο και κάπως για τον Έρωτα που περνάει από το στομάχι που κάθε του σχόλιο μου θυμίζει ολόκληρα κείμενα που δεν έγραψα ακόμα. |
posted by sorry_girl @ 12:44 μ.μ. |
|
11 Comments: |
-
Ρε γαμώτο, βαλτή είσαι; Αφιέρωσέ το και στον Ευ-άγγελο που γκρινιάζει μια ώρα τώρα! Άμα το δει ποιός τον ακούει! Υ.Γ.: Προλαβαίνεις ακόμα -τώρα που λείπει. Διόρθωσε το ποστ και σβήσε το σχόλιό μου.
-
Xαχαχα!Μετά το πήρα χαμπάρι! Μα καλά δεν ξέρεις τι στρίγκλα είμαι;!Σιγά μην το κάνω! Εχεχε.. Δεν έχει παράπονο από μένα ο Eu-aggelos.Ολόκληρο κείμενο του είχα αφιερώσει, του είχα βάλει μέχρι και link! Γκροααααρρρρ!
-
τι ωραίο ποστ!Λοίζος,Τρύπες,...ώρες μπορώ να ονειρεύομαι!
-
και με τη σειρα μου αφιερωνω το "σιγα μη κλαψω" μιας και ο αγγελακας ακομα τραγουδει. συγχρονως απαντω και στο προηγουμενο ποστ.
-
@cherry: Ώρες ολόκληρες! Καλησπέρα κοριτσάκι! @μαρκήσιος: Σωστόοοος! ;)
-
Με συγκίνησες sorry_babe! Άνοιξες λογαριασμό και χρωστάω...
-
@ερωτας: Χρωστάς; Χμμμμ.. ε ναι! Χεχεχ! Φιλιά ρε!
-
καλημέρα κορίτσι... συνεχίζεις ακάθεκτη... μπράβο...
-
"Δεν είναι εκείνος που μου λείπει. Είναι το συναίσθημα".
Νομίζω ότι συμπύκνωσες πολλά νοήματα και συναισθήματα σ'αυτή τη φράση. Έχω βέβαια κάποιες απορίες,αλλά θα τις ξεδιπλώσω από κοντά..
Πολλά φιλιά και καλημέρες! Μ.
-
Άντρες πρωταγωνιστές με γυναίκες σκηνοθέτες...Πάντα. Η Μ. εχει δίκιο, μία φράση που ερμηνεύει τη ζωή όλων μας.Παρελθόν, παρόν και μέλλον.
Θ. a.k.a. PJ
-
@γιωργος: Καλημέρα σου! Που 'σαι εσύ βρε;! Συνεχίζω δε λες τίποτα! Τα γνωστά..με το κεφάλι και στον τοίχο..ζζντουπ! @Ανώνυμη Μ.: Απορίες;Από κοντά και με μπύρες! @Ανώνυμος Θ.: η Μ. έχει πάντα δίκιο!Χε χεχε! Σκηνοθέτες γυναίκες. Ξέρεις τι άγχος είναι αυτό; ;)
|
|
<< Home |
|
|
|
..Εννιά με δύο.. | Blogger Templates by Gecko & Fly.
No part of the content or the blog may be reproduced without permission.
Learn how to Make Money Online at GeckoandFly
First Aid and Health Information at Medical Health
|
Ρε γαμώτο, βαλτή είσαι; Αφιέρωσέ το και στον Ευ-άγγελο που γκρινιάζει μια ώρα τώρα! Άμα το δει ποιός τον ακούει!
Υ.Γ.: Προλαβαίνεις ακόμα -τώρα που λείπει. Διόρθωσε το ποστ και σβήσε το σχόλιό μου.