..::Don't you love her madly?::..
| Πέμπτη, Ιουνίου 07, 2007 |
| Τέλος |
Επέστρεψα. Μετά από λίγο πυρετό-συναγερμό μάλλον κούρασης επερχόμενης.
Τούτη εδώ η σελίδα φτιάχτηκε για δύο λόγους. Εκπλήρωσε τουλάχιστον τον ενάμισι. Και για αυτό το λόγο, ήρθεν η ώραν της.
Τέλος εποχής λοιπόν.
Και αρχή μιας άλλης.
Με την αμέριστη βοήθεια της Razzmatazz και τον Morrisey στο repeat φτιάχτηκε μια σελίδα στο wordpress. Τη σελίδα τη λέω a zillion miles away και εγώ ακούω άμα με φωνάζουν Purple Clementine. Ιδού και το λίνκι για να μη χαθεί κανείς, για σένα το λέω Pan ακούς; Χεχε..
http://zillionmilesaway.wordpress.com/
Γεια μας λοιπόν, καλά ταξίδια!
The joint is jumpin' all around me
And my mood is really not in style,
Right now the blues flock to surround me
But I'll break out after a while.
Yes I'm a million miles away, I'm a million miles away
I'm sailing like a driftwood
On a windy bay
On a windy bay.
There's a song on the lips of everybody
There's a smile all around the room
There's conversation overflowing
But I sit here with the blues.
This hotel bar has lost all its people
The piano man has caught the last bus home
The old bartender just collapsed in the corner
Why I'm still here, I just don't know, I don't know.
|
posted by sorry_girl @ 11:11 π.μ.  |
|
|
|
| Τρίτη, Ιουνίου 05, 2007 |
| Σήκω κυρία μου, να χορέψεις. |
Ορκίστηκα στα μάτια σου που τα 'χα σαν βαγγέλιο
τη μαχαιριά που μου 'δωκες να σου την κάμω γέλιο
Καίγομαι καίγομαι ρίξε κι άλλο λάδι στη φωτιά
πνίγομαι πνίγομαι πέτα με σε θάλασσα βαθιά
Δίνω πληροφορίες. Ξαφνιάζεται ο κόσμος φίλε, με την προθυμία μου. Γελάω δυνατά να σκιαχτεί ο χρόνος. Και αλήθεια στο λέω, φορές φορές το καταφέρνω. Αφού δεν σε προσκύνησε άστον να πάει στο διάολο. Πόσο σκληρή μου ακούστηκες τότε κυρία μου. Μα και πόσο δίκιο είχες. Να τις ακούς ρε φίλε τις γυναίκες αυτές. Που περάσαν χρόνια και κορμιά από πάνω τους. Και απόμειναν να θωρούν ορίζοντα σαν ξημερώνει με μια άγρια γεύση από αλκοόλ και καπνό στις άκρες των χειλιών. Στο τραπέζι της ταβέρνας που λίγο πριν αγκαλιάστηκαν οι τελευταίοι μεθυσμένοι να φύγουν στηριζόμενοι. Εκείνες είναι ακόμα εκεί. Να πιούν τις τελευταίες γουλιές του κρασιού. Και τι περίεργο, πάντα εκείνες πλησιάζει ο τρελός του χωριού να πει τις παρόλες του. Την λατρεύουν αυτή την ησυχία, αυτό το βαθύ σκοτάδι πριν την αυγή. Συγκεντρώνονται στα μέσα τους, μετράνε απώλειες και ενέργειες και πάντα καταφέρνουν να φταίνε. Μετά μαζεύουν αφηρημένα λίγη υγρασία από τα μάτια, τα τσιγάρα από το τραπέζι και αφήνουν κέρασμα για το γερασμένο γκαρσόνι που τόση ώρα τις παρατηρεί. Στο δρόμο για το σπίτι θα καταλάβουν πως η άλλη υγρασία δεν θα κατευνάσει παρορμήσεις και θέλω, ούτε και σήμερα. Μα δεν θα πειράζει.
Εσύ κοριτσάκι θέλεις όλο μύθι μύθι παραμύθι μου είπατε, κυρία μου. Ναι μωρέ, έτσι είναι. Αλλά θέλω να έχει γεύση, να έχει στόμα, να γλείφει, να δαγκώνει και καμιά φορά να ουρλιάζει κιόλας.
Μα συ βαθιά στην κόλαση την αλυσίδα σπάσε
κι αν με τραβήξεις δίπλα σου ευλογημένος να 'σαι
Καίγομαι καίγομαι ρίξε κι άλλο λάδι στη φωτιά
πνίγομαι πνίγομαι πέτα με σε θάλασσα βαθιά |
| posted by sorry_girl @ 12:20 μ.μ. |
|
|
|
| Δευτέρα, Ιουνίου 04, 2007 |
| Θα με πάρεις μια αγκαλιά; |
Έλα κάτσε. Σ’ αυτή τη βεράντα χωράνε μόνο δυο ξύλινες καρέκλες με πανί και ένα στρογγυλό μικρό τραπέζι. Μια γλάστρα να κρέμεται και ένα βουλωμένο λούκι που πάντα θέλει καθάρισμα γιατί θα πνιγούμε εδώ μέσα άμα ρίξει καμιά βροχή. Τι σημασία έχει που πάντα αφήνω ανοιχτά άμα βρέχει; Κάτσε σου λέω, θα βάλω και μουσικές να παίζουνε. Θα χαζεύουμε τα σύννεφα, τους ήλιους και τα φεγγάρια. Θέλω να σου δείξω τις τελευταίες φωτογραφίες μου. Να σου μιλήσω για όσα έχω σκαλίσει τώρα τελευταία. Τι με ρώτησες; Αν είμαι καλά; Καλά είμαι μωρέ μάτια μου. Μόνο που δεν κοιμάμαι καλά και πια κουράζομαι. Κάτι υποψίες για αρρώστιες σέρνονται ύπουλα στο μυαλό μου τις νύχτες. Μα σαν ξημερώνει τις σπρώχνω πίσω πίσω. Γιατί είπες; Έτσι. Γιατί δεν γουστάρω να χαϊδεύω αναπηρίες πια. Τουλάχιστον τη μέρα. Ξέρω πως ένα κορμί τσακίζει μα το θέμα είναι να το πιάνεις απαλά όχι να το ζορίζεις. Ξέρεις προχθές, ξημέρωσα σε τούτη την βεράντα. Κι ήμουνα μόνη μου, αν θες θα σου γράψω ολόκληρο κομμάτι για τα δόντια αυτού του “μόνη μου” . Αλλά δεν χρειάζεται ε; Το βλέπεις και εσύ, το νιώθεις να συμβαίνει. Μεγαλώνουμε ψυχή μου κι άμα πιάνω να θυμάμαι, πάντα κρυφοχαμογελάω. Αχ μωρέ μάτια μου. Πόσον καιρό έχω να δακρύσω;
Θα με πάρεις μια αγκαλιά; |
| posted by sorry_girl @ 11:51 π.μ. |
|
|
|
| Παρασκευή, Ιουνίου 01, 2007 |
| Λία που πέταξες το Πάσχα |
Ο πατέρας της ήταν ο μόνος που την φώναζε με το όνομά της ολόκληρο. Ευαγγελία. Κυρίως για να την πειράζει, για να βλέπει πως τσιτωνόταν ολόκληρη.
Είχε μια φωνή για ραδιόφωνο. Κάτι μάτια πρασινοκάστανα, μεγάλα, λαμπερά. Μπορούσες να γελάς με τις ώρες με τις ιστορίες της. Γελούσε, αχ πόσο γελούσε.
Και είχε μόνο ένα πόδι. Δύο επεμβάσεις σε απόσταση 2 ετών την αφήσαν με τεχνητό μέλος. Μετά την δεύτερη επέμβαση ήταν η μόνη φορά που την είδα αποθαρρημένη. Κι αυτό για λίγο. Μετά ξανάρχισε να γελάει.
Έχω να πω πολλές ιστορίες για εκείνη. Αστείες ιστορίες, όταν ο αυτοσαρκασμός της ανέβαζε το στροφόμετρο στις εννιά χιλιάδες. Μα δεν θέλω. Είναι δικές μου. Όπως δική μου είναι και η λιποψυχία να μην αντέξω να την δω την τελευταία φορά. Τότε που ο καρκίνος την είχε εγκλωβίσει μέσα στο σώμα της. Που είχε παραλύσει όλο της το νευρικό σύστημα.
Μόνο τον σύντροφό της τα τελευταία χρόνια να ανάβει ένα τσιγάρο να το αφήνει να καίγεται στον τάφο της.
Όταν θα σε ξαναδώ Λία, θα καπνίσουμε εκείνο το Lucky που σου είχα στολίσει με γραμμένες κόκκινες λέξεις και όσο κι αν σε έσφιγγε η χαρμάνα δεν το χαράμιζες. Και θα τραγουδήσουμε κι εκείνο το τραγούδι της Χαρούλας που τόσο γούσταρες.
Όλου του κόσμου οι Κυριακές, λάμπουν στο πρόσωπό σου
Τι χρώματα, τι μουσικές μες στο χαμόγελό σου
Και μετά άμα θες σου χτυπάω και παλαμάκια όπως τότε στην ταβέρνα, στα γενέθλια που χόρευες με ένα πόδι και μια πατερίτσα, ζεϊμπέκικο.
Τα δυο σου χέρια πήρανε βεργούλες και με δείρανε.
Πάλεψε από τα 18 και έφτασε μέχρι τα τριάντα περίπου. Η Λία, είναι η δική μου Αμαλία. Κι ο καθένας μας έχει την δική του Αμαλία. |
| posted by sorry_girl @ 10:39 π.μ. |
|
|
|
| Τετάρτη, Μαΐου 30, 2007 |
| Φιλί; |
Και με ρωτάς γιατί δεν ξεκαθαρίζει τις παρορμήσεις. Τι να σου πω; Τα έβλεπα πάντα τόσο καθαρά όλα; Ξέρω μόνο πως θα έπρεπε να είναι απλό. Περπατάς μόνος σου και κάποτε βρίσκεται ένα χέρι να σου απλωθεί, να σου πει πως το φοβάται τούτα τα στενά και θα ήθελε να το συντροφέψεις. Και καλείσαι να πεις. Ή ακόμα καλύτερα να κάνεις. Τόσο απλό, λέμε.
Δεν θέλω να πω κάτι παραπάνω. Αρκεί αυτό. Άραξε τώρα. Άναψε τσιγάρο και κάτσε να σου δείξω. Τα καινούρια μου παπούτσια με τα δεμένα λουριά ψηλά στη γάμπα. Την καινούρια μου διάθεση με τις αμολυτές χειρονομίες. Αμολυτές ή αμόλυντες; Δεν τις περιορίζω, ποτέ δεν το θέλησα έτσι κι αλλιώς. Μια γιορτή να κάνουμε, ένα πάρτυ από κείνα που όλη την ώρα χορεύαμε. Ένα γλέντι ρε άνθρωπε. Να γιορτάσουμε τον καλόκαιρο. Και απόψε ξεκινά να γιορτάζει η πόλη. Στους Αέρηδες με τον Μιχάλη Δ. και την Τάνια. Στο Γκάζι για το φεστιβάλ της τζαζ. Τα μεσημέρια που απλώνεται ο ήλιος στο Αερόστατο. Εκεί θα σε πάρω μαζί καμιά φορά αν θες. Το τσίπουρο δικό μας, εξαιρετικό, έρχεται από τον Όλυμπο, με τριπλή απόσταξη έτσι που να φτάνει τους 42 βαθμούς που σου ‘λεγα. Και να σου απογειώνει το μυαλό όμορφα, γλυκά, χωρίς να νιώθεις κάψιμο, παρά μόνο να ερωτεύεσαι τον συνομιλητή σου. Και τα λόγια, τα λόγια, αχ τα λόγια.
Σου ‘γραψα πως δεν θέλω να την κάνεις την υπέρβαση. Ακριβώς γιατί την νιώθεις έτσι. Δεν είναι υπέρβαση ρε, απλό περπάτημα είναι. Βάζεις τα πόδια σου εμπρός, το ένα μετά το άλλο και εκτελείς. Χορευτικές φιγούρες απλών ανθρώπων. Τι άλλο να σου πω; Πως κάποιοι γεννηθήκαν ακροβάτες και ακόμα το πιστεύουν; Δεν θα στο πω. Γιατί θα ‘πρεπε να ακούς.
Και δεν έχω χρόνο μάτια μου. Τώρα μόλις κλείσουμε θα βάλω τη Λεονάρδου να μου το τραγουδήσει. Και μετά θα της ζητήσω εκείνο που λέει για την ατζέντα σου που θα μουσκεύει στο νερό και το άλλο, του Νικόλα που λέει πως κανένα δεν θα αφήσω εμένα να κερνάει.
Απόψε λοιπόν. Απόψε θα γίνει ένα τραγούδι. Στους Αέρηδες. Πάσης φύσεως ανέμους σαν κι αυτούς που ακούω στο κεφάλι μου και μου αλλάζουν τις εποχές σαν τα χαρτάκια που τελειώνουν και δεν κολλάνε άλλα στην ίδια τσέπη του καπνού.
Θα τον βρω τον τρόπο.
Ρε.
Φιλί; |
| posted by sorry_girl @ 12:56 μ.μ. |
|
|
|
| Τρίτη, Μαΐου 29, 2007 |
| Τραγούδια παραγγελιές για τον νόστο. |
Δεν κοιμάμαι. Κουράζομαι. Κολλάει ο χρόνος πάνω στα χέρια μου και δεν ξεπλένεται με τίποτα. Θα ήθελα μόνο να ακούω τον Cave να τραγουδάει πως and anyway I told the truth. Εν αντιθέσει το ραδιόφωνο επιμένει στα ίδια καινούρια- παλιά. Μα είναι τόσο παλιά αυτή η ιστορία που πλέον δεν ξεχωρίζεις τα μέτρα του μύθου. Δίνω ένα τέλος. Για σένα γιατί εγώ το έζησα ήδη. Οι καταραμένες κιθάρες των Zeppelin ουρλιάζουν παρέα πως babe,babe,babe,babe I’m gonna leave you. Τι να βάλω τώρα; Τι να πηγαίνει με την καινούρια μου κατηφόρα; Λίγη Τσανακλίδου να ψιθυρίζει στην αρχή και να κραυγάζει λίγο μετά κάτι για ένα μαύρο καράβι. Και μετά ίσως η φωνή της Nina να εξηγεί πόσο άγριος είναι τούτος ο άνεμος. Οι Division με τον Curtis λίγο πριν χτυπηθεί από άλλη μια κρίση ηλεκτρονικά χαράζουν αυτό που λέει πως when routine bites hard. O Μάλαμας να διατάζει πιες, την υγρασία που στάζουν οι οροφές, την πίκρα που ΄χω μες στο στόμα πιες. Η Joplin ουρλιάζει cry και ο Cobain my girl , my girl don’t lie to me. Ο Άσιμος να συνοδεύει διακριτικά την κύρια φωνή, μόνος στο βάθος του στούντιο και δε μου καίγεται καρφί αν εσύ περνάς και δεν μου ξαναμιλάς. Και ο Θανάσης που στις χαραυγές ξεχνιέται. Δεν ξέρω να σου πω τι φταίει ρε φίλε, αλήθεια. Έλεγα πως είναι ο καιρός, πως είναι το φεγγάρι ,πως είναι ο ακίνητος αέρας. Μα στο τέλος το ίδιο μένει, το ίδιο κάνει, δεν αλλάζει το βαρύ το φως της μέρας. Και πριν παρασυρθώ κι αρχίσω πάλι να σου σκαρώνω στιχάκια σαν κι αυτό σου λέω, έλα ρε φίλε. Έλα να φορτώσουμε την σκηνή στ’ αμάξι και να φύγουμε. Κι άσε την Χαρούλα από τα παλιά, από τότε που ακόμα την ήθελα, να λέει πως γύρισες μετά να δεις τι μένει κι είπες πως σε γέλασα. Μόνο τον Bowie κράτα κι εκείνο το this is ground control.
για το χατήρι σου, ορίστε και η λίστα χεχεχ..
Mercy Seat, Nick Cave
Babe, I’m gonna leave you, Led Zeppelin
Η Τζένη των πειρατών, Τάνια Τσανακλίδου
Wild is the wind, Nina Simone
Love will tear us apart, Joy Division
Πιες, Σωκράτης Μάλαμας
Cry baby, Janis Joplin
Where did you sleep last night, Nirvana
Παπάκι, Νικόλας Άσιμος
Στις χαραυγές ξεχνιέμαι, Θανάσης Παπακωνσταντίνου
Μ’ άφησες σαν πόλη, Χαρούλα Αλεξίου
Space oddity, David Bowie
|
| posted by sorry_girl @ 12:16 μ.μ. |
|
|
|
| Πέμπτη, Μαΐου 24, 2007 |
| Αυτό θα μείνει ανοιχτό για μέρες. |
Εν μέσω φωσφοριζόντων υφασμάτων. Σκουπίζοντας στα τελειώματά του τα υγρά σου. Να τα φυλακίσει, να μπορεί να δει μετά από χρόνια πως θα μοιάζαν τα αγέννητα παιδιά σου. Σκοτεινιασμένος κι άυλος τραγουδούσε ο Παναγόπουλος μέσα από έναν βρώμικο ενισχυτή και σου ‘πα πως τώρα ναι, είμαι έτοιμη. Τις πιάνεις τις ελαφριές απολήξεις; Μονός αριθμός τους σε σημαδεύει. Τώρα, χρόνια και μήνες και εποχές μετά τρίβω τα δάχτυλά μου σε δανεικά στομάχια. Άλλα στολισμένα, άλλα γυμνά. Έχω φύλλα χαρτιού. Δεν διακρίνω τι γράφω στο εσωτερικό τους. Μα ξέρω πως για μένα είναι όλα, για μένα. Πως τραγουδάγανε τα Κρίνα; Αυτό το τραγούδι δεν είναι για σένα; Ε αυτό θυμάμαι και χαράζω στο κέντρο. Ανυπομονούσα να σημαδευτώ μα το καλοκαίρι αργεί και με αφήνει εκκρεμή. Στα χέρια σου δεν θα ξανακοιμηθώ. Γιατί θέλω νωρίτερα να παραλύουν από στέρηση.
Ανοιχτό παράθυρο και πως θέλω να μιλήσω σήμερα.. να λέω για ώρες ρε φίλε, για ώρες.. ιστορίες, άγριες και βαμμένες. Να κρυώνεις σαν τις ακούς και να θες να πιαστείς από ρόδες, να σε πάρουν μαζί, να σε λιώνουν αλλά να μη σε νοιάζει αρκεί που φεύγεις, που δεν βλέπεις τον ίδιο γκρι αέρα, που δεν ακούς παρά μόνο φωνές και γέλια και κοφτές εκπνοές. Έχω μέσα μου λέξεις με αίμα στολίδι και ένα μικρό ζωντανό οργανισμό με δάκρυα που τρέφεται.
Βρεγμένα εσώρουχα ρε, ξέρεις τι σημαίνει αυτό ή το ξέχασες μαζί με όλες σου τις αφές; |
| posted by sorry_girl @ 1:30 μ.μ. |
|
|
|
..Εννιά με δύο.. | Blogger Templates by Gecko & Fly.
No part of the content or the blog may be reproduced without permission.
Learn how to Make Money Online at GeckoandFly
First Aid and Health Information at Medical Health
|
