..::Don't you love her madly?::..
| Πέμπτη, Ιουνίου 07, 2007 |
| Τέλος |
Επέστρεψα. Μετά από λίγο πυρετό-συναγερμό μάλλον κούρασης επερχόμενης.
Τούτη εδώ η σελίδα φτιάχτηκε για δύο λόγους. Εκπλήρωσε τουλάχιστον τον ενάμισι. Και για αυτό το λόγο, ήρθεν η ώραν της.
Τέλος εποχής λοιπόν.
Και αρχή μιας άλλης.
Με την αμέριστη βοήθεια της Razzmatazz και τον Morrisey στο repeat φτιάχτηκε μια σελίδα στο wordpress. Τη σελίδα τη λέω a zillion miles away και εγώ ακούω άμα με φωνάζουν Purple Clementine. Ιδού και το λίνκι για να μη χαθεί κανείς, για σένα το λέω Pan ακούς; Χεχε..
http://zillionmilesaway.wordpress.com/
Γεια μας λοιπόν, καλά ταξίδια!
The joint is jumpin' all around me
And my mood is really not in style,
Right now the blues flock to surround me
But I'll break out after a while.
Yes I'm a million miles away, I'm a million miles away
I'm sailing like a driftwood
On a windy bay
On a windy bay.
There's a song on the lips of everybody
There's a smile all around the room
There's conversation overflowing
But I sit here with the blues.
This hotel bar has lost all its people
The piano man has caught the last bus home
The old bartender just collapsed in the corner
Why I'm still here, I just don't know, I don't know.
|
posted by sorry_girl @ 11:11 π.μ.  |
|
|
|
| Τρίτη, Ιουνίου 05, 2007 |
| Σήκω κυρία μου, να χορέψεις. |
Ορκίστηκα στα μάτια σου που τα 'χα σαν βαγγέλιο
τη μαχαιριά που μου 'δωκες να σου την κάμω γέλιο
Καίγομαι καίγομαι ρίξε κι άλλο λάδι στη φωτιά
πνίγομαι πνίγομαι πέτα με σε θάλασσα βαθιά
Δίνω πληροφορίες. Ξαφνιάζεται ο κόσμος φίλε, με την προθυμία μου. Γελάω δυνατά να σκιαχτεί ο χρόνος. Και αλήθεια στο λέω, φορές φορές το καταφέρνω. Αφού δεν σε προσκύνησε άστον να πάει στο διάολο. Πόσο σκληρή μου ακούστηκες τότε κυρία μου. Μα και πόσο δίκιο είχες. Να τις ακούς ρε φίλε τις γυναίκες αυτές. Που περάσαν χρόνια και κορμιά από πάνω τους. Και απόμειναν να θωρούν ορίζοντα σαν ξημερώνει με μια άγρια γεύση από αλκοόλ και καπνό στις άκρες των χειλιών. Στο τραπέζι της ταβέρνας που λίγο πριν αγκαλιάστηκαν οι τελευταίοι μεθυσμένοι να φύγουν στηριζόμενοι. Εκείνες είναι ακόμα εκεί. Να πιούν τις τελευταίες γουλιές του κρασιού. Και τι περίεργο, πάντα εκείνες πλησιάζει ο τρελός του χωριού να πει τις παρόλες του. Την λατρεύουν αυτή την ησυχία, αυτό το βαθύ σκοτάδι πριν την αυγή. Συγκεντρώνονται στα μέσα τους, μετράνε απώλειες και ενέργειες και πάντα καταφέρνουν να φταίνε. Μετά μαζεύουν αφηρημένα λίγη υγρασία από τα μάτια, τα τσιγάρα από το τραπέζι και αφήνουν κέρασμα για το γερασμένο γκαρσόνι που τόση ώρα τις παρατηρεί. Στο δρόμο για το σπίτι θα καταλάβουν πως η άλλη υγρασία δεν θα κατευνάσει παρορμήσεις και θέλω, ούτε και σήμερα. Μα δεν θα πειράζει.
Εσύ κοριτσάκι θέλεις όλο μύθι μύθι παραμύθι μου είπατε, κυρία μου. Ναι μωρέ, έτσι είναι. Αλλά θέλω να έχει γεύση, να έχει στόμα, να γλείφει, να δαγκώνει και καμιά φορά να ουρλιάζει κιόλας.
Μα συ βαθιά στην κόλαση την αλυσίδα σπάσε
κι αν με τραβήξεις δίπλα σου ευλογημένος να 'σαι
Καίγομαι καίγομαι ρίξε κι άλλο λάδι στη φωτιά
πνίγομαι πνίγομαι πέτα με σε θάλασσα βαθιά |
| posted by sorry_girl @ 12:20 μ.μ. |
|
|
|
| Δευτέρα, Ιουνίου 04, 2007 |
| Θα με πάρεις μια αγκαλιά; |
Έλα κάτσε. Σ’ αυτή τη βεράντα χωράνε μόνο δυο ξύλινες καρέκλες με πανί και ένα στρογγυλό μικρό τραπέζι. Μια γλάστρα να κρέμεται και ένα βουλωμένο λούκι που πάντα θέλει καθάρισμα γιατί θα πνιγούμε εδώ μέσα άμα ρίξει καμιά βροχή. Τι σημασία έχει που πάντα αφήνω ανοιχτά άμα βρέχει; Κάτσε σου λέω, θα βάλω και μουσικές να παίζουνε. Θα χαζεύουμε τα σύννεφα, τους ήλιους και τα φεγγάρια. Θέλω να σου δείξω τις τελευταίες φωτογραφίες μου. Να σου μιλήσω για όσα έχω σκαλίσει τώρα τελευταία. Τι με ρώτησες; Αν είμαι καλά; Καλά είμαι μωρέ μάτια μου. Μόνο που δεν κοιμάμαι καλά και πια κουράζομαι. Κάτι υποψίες για αρρώστιες σέρνονται ύπουλα στο μυαλό μου τις νύχτες. Μα σαν ξημερώνει τις σπρώχνω πίσω πίσω. Γιατί είπες; Έτσι. Γιατί δεν γουστάρω να χαϊδεύω αναπηρίες πια. Τουλάχιστον τη μέρα. Ξέρω πως ένα κορμί τσακίζει μα το θέμα είναι να το πιάνεις απαλά όχι να το ζορίζεις. Ξέρεις προχθές, ξημέρωσα σε τούτη την βεράντα. Κι ήμουνα μόνη μου, αν θες θα σου γράψω ολόκληρο κομμάτι για τα δόντια αυτού του “μόνη μου” . Αλλά δεν χρειάζεται ε; Το βλέπεις και εσύ, το νιώθεις να συμβαίνει. Μεγαλώνουμε ψυχή μου κι άμα πιάνω να θυμάμαι, πάντα κρυφοχαμογελάω. Αχ μωρέ μάτια μου. Πόσον καιρό έχω να δακρύσω;
Θα με πάρεις μια αγκαλιά; |
| posted by sorry_girl @ 11:51 π.μ. |
|
|
|
| Παρασκευή, Ιουνίου 01, 2007 |
| Λία που πέταξες το Πάσχα |
Ο πατέρας της ήταν ο μόνος που την φώναζε με το όνομά της ολόκληρο. Ευαγγελία. Κυρίως για να την πειράζει, για να βλέπει πως τσιτωνόταν ολόκληρη.
Είχε μια φωνή για ραδιόφωνο. Κάτι μάτια πρασινοκάστανα, μεγάλα, λαμπερά. Μπορούσες να γελάς με τις ώρες με τις ιστορίες της. Γελούσε, αχ πόσο γελούσε.
Και είχε μόνο ένα πόδι. Δύο επεμβάσεις σε απόσταση 2 ετών την αφήσαν με τεχνητό μέλος. Μετά την δεύτερη επέμβαση ήταν η μόνη φορά που την είδα αποθαρρημένη. Κι αυτό για λίγο. Μετά ξανάρχισε να γελάει.
Έχω να πω πολλές ιστορίες για εκείνη. Αστείες ιστορίες, όταν ο αυτοσαρκασμός της ανέβαζε το στροφόμετρο στις εννιά χιλιάδες. Μα δεν θέλω. Είναι δικές μου. Όπως δική μου είναι και η λιποψυχία να μην αντέξω να την δω την τελευταία φορά. Τότε που ο καρκίνος την είχε εγκλωβίσει μέσα στο σώμα της. Που είχε παραλύσει όλο της το νευρικό σύστημα.
Μόνο τον σύντροφό της τα τελευταία χρόνια να ανάβει ένα τσιγάρο να το αφήνει να καίγεται στον τάφο της.
Όταν θα σε ξαναδώ Λία, θα καπνίσουμε εκείνο το Lucky που σου είχα στολίσει με γραμμένες κόκκινες λέξεις και όσο κι αν σε έσφιγγε η χαρμάνα δεν το χαράμιζες. Και θα τραγουδήσουμε κι εκείνο το τραγούδι της Χαρούλας που τόσο γούσταρες.
Όλου του κόσμου οι Κυριακές, λάμπουν στο πρόσωπό σου
Τι χρώματα, τι μουσικές μες στο χαμόγελό σου
Και μετά άμα θες σου χτυπάω και παλαμάκια όπως τότε στην ταβέρνα, στα γενέθλια που χόρευες με ένα πόδι και μια πατερίτσα, ζεϊμπέκικο.
Τα δυο σου χέρια πήρανε βεργούλες και με δείρανε.
Πάλεψε από τα 18 και έφτασε μέχρι τα τριάντα περίπου. Η Λία, είναι η δική μου Αμαλία. Κι ο καθένας μας έχει την δική του Αμαλία. |
| posted by sorry_girl @ 10:39 π.μ. |
|
|
|
..Εννιά με δύο.. | Blogger Templates by Gecko & Fly.
No part of the content or the blog may be reproduced without permission.
Learn how to Make Money Online at GeckoandFly
First Aid and Health Information at Medical Health
|
